γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης
Η 14η Σεπτεμβρίου έχει καθορισθεί από την Βουλή των Ελλήνων, με ομόφωνη ψήφιση του Νόμου 2645/1998, ως «Ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όσα διαδραματίστηκαν τον περασμένο αιώνα στον χώρο της σημερινής Τουρκίας, αποτελούν μια σκόπιμη εγκληματική εξόντωση των Ελληνικών χριστιανικών πληθυσμών της Μ. Ασίας, ήτοι της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου, της Βιθυνίας και της Ανατ. Θράκης. Οι εξόντωση αυτή που έλαβε χώρα κυρίως από το 1913 μέχρι το 1924, έγινε από τους μηχανισμούς των ακραίων εθνικιστών Νεότουρκων του Μουσταφά Κεμάλ.
Το έγκλημα αυτό κατά της ανθρωπότητας έγινε για εθνικούς, θρησκευτικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς λόγους. Οι Τούρκοι, με προτροπή και των ισχυρών συμμάχων τους Γερμανών, ήθελαν με κάθε τρόπο ένα ενοποιημένο συμπαγές κοινωνικά τουρκικό κράτος, χωρίς εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες. Κατά ιδιαίτερο λόγο, δεν μπορούσαν με τίποτε να ανεχτούν ότι το μείζον των οικονομικών της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας το ήλεγχαν κυρίως οι Έλληνες. Ήθελαν λοιπόν «να ξεριζώσουν τα άγρια χόρτα, τους Χριστιανούς», σύμφωνα με σύνθημα που προέκυψε από συνέδριο των Νεότουρκων το 1911 στη Θεσσαλονίκη.
Η Γενοκτονία περιελάμβανε όλες τις απάνθρωπες μεθόδους που θα μπορούσαν να επινοήσουν οι βάρβαροι Τούρκοι, όπως επιχειρήσεις μαζικών εκτοπισμών στα βάθη της Μ. Ασίας στα γνωστά «τάγματα εργασίας», εκφοβισμούς και απειλές, καταστροφές, λεηλασίες, οικονομικούς αποκλεισμούς, ιδιότυπη ασφυκτική φορολόγηση, στρατολόγηση των νέων Ελλήνων και αποστολή σε καταναγκαστικά έργα, δολοφονίες και σφαγές.
Οι μέγιστες εκτιμήσεις για τις ανθρώπινες απώλειες την προαναφερθείσα περίοδο φτάνουν, κατά ορισμένους μελετητές τους 1.250.000 Έλληνες χριστιανούς. Σημειωτέον ότι, κατά τα τέλη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1918), στην σημερινή Τουρκία υπήρχαν περίπου 3.000.000 Έλληνες, ήτοι στην Μ. Ασία (Ιωνία-Βιθυνία-εσωτερικό) και Καππαδοκία 1.700.000, στην Ανατ. Θράκη και Κωνσταντινούπολη 730.000, στον Πόντο 500.000 και στη Ν. Τουρκία-Άδανα 70.000.
Η γενοκτονία των Ελλήνων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
Οι εκδηλώσεις εθνικής μνήμης και οι εορτασμοί των ιστορικών γεγονότων της ζωής ενός έθνους, δεν μπορεί να αποτελούν στείρα παρελθοντολογία ούτε και πηγή μισαλλοδοξίας. Ιδιαίτερα, για ένα έθνος όπως το δικό μας, επιβάλλεται να έχουν ως στόχο την εθνική ενότητα και την εθνική αφύπνιση. Ένας λαός με όπλο την ιστορία του, μπορεί να ερμηνεύσει σωστά το παρελθόν, ώστε επαγωγικά να σταθεί αξιοπρεπώς και κριτικά στο παρόν και να σχεδιάσει αισιόδοξα για το μέλλον.
Εμείς, οι απόγονοι των γενοκτονηθέντων διεκδικούμε, η Ιστορία διεκδικεί το δικαίωμα της μνήμης, της αναγνώρισης, της συγγνώμης και της δικαίωσης των ανθρώπων που έγινα βορά της Τουρκικής βαρβαρότητας και της τέλειας κτηνωδίας, γιατί ήταν Έλληνες, γιατί ήταν Χριστιανοί, γιατί είχαν έναν ανώτερο πολιτισμό.
Τα εγκλήματα, και ιδιαίτερα αυτά κατά της ανθρωπότητας, πρέπει να τιμωρούνται σκληρά! Τα εγκλήματα των Γενοκτονιών που διέπραξαν οι Τούρκοι έπρεπε να είχαν τιμωρηθεί από την διεθνή κοινότητα, γιατί χωρίς τιμωρία, κατά κανόνα, τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται.
Η πολιτεία, το ελληνικό κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη προβολής διεθνώς της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ. Ασίας. Να ενημερώσει όλους τους Έλληνες, να οργανώσει, να χρηματοδοτήσει και να διεθνοποιήσει κατάλληλα το θέμα, για να αναγκαστεί η Τουρκία να αναγνωρίσει τα εγκλήματά της και να ζητήσει συγγνώμη!
Δεν ξεχνάμε! Αγωνιζόμαστε να μην ξαναγίνει! Διεκδικούμε! Θα νικήσουμε!
