Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πρωτοσέλιδο

Το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών στην Ελλάδα διαμορφώθηκε σε 37,1 δισ. ευρώ το πρώτο τρίμηνο του 2025, καταγράφοντας αύξηση 0,7% σε ετήσια βάση, σύμφωνα με την τελευταία ανάλυση της Alpha Bank Economic Research. Η άνοδος αυτή οφείλεται αποκλειστικά στην ενίσχυση του εισοδήματος από μισθωτή εργασία, εξέλιξη που συνδέεται με την αύξηση της απασχόλησης και των μισθών.

Αντίθετα, το λειτουργικό πλεόνασμα/μικτό εισόδημα – δηλαδή τα κέρδη από ιδιοχρησία παραγωγικών εγκαταστάσεων ή αυτοαπασχόληση – παρέμεινε αμετάβλητο, ενώ αρνητική συμβολή είχαν τα εισοδήματα από περιουσία και οι καθαρές κοινωνικές μεταβιβάσεις.

Τι στηρίζει την περαιτέρω αύξηση των εισοδημάτων

Η Alpha Bank εκτιμά ότι η ανοδική τάση του διαθέσιμου εισοδήματος θα συνεχιστεί και στο μεσοπρόθεσμο διάστημα, με τη στήριξη διαδοχικών μέτρων και οικονομικών εξελίξεων:

• Αύξηση της απασχόλησης και αποκλιμάκωση της ανεργίας, με την ΕΛΣΤΑΤ να επανεξετάζει τη μεθοδολογία μέτρησής της.
• Αναπροσαρμογή του κατώτατου μισθού στα 880 ευρώ από 1ης Απριλίου 2025 και «ξεπάγωμα» των τριετιών στον ιδιωτικό τομέα.
• Μέτρα του Προϋπολογισμού 2025, όπως η μείωση ασφαλιστικών εισφορών κατά μία ποσοστιαία μονάδα, η κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος και η αύξηση των συντάξεων με βάση πληθωρισμό και ΑΕΠ.
• Επενδύσεις μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, που αναμένεται να ενισχύσουν την απασχόληση, την κατάρτιση και τις δεξιότητες του εργατικού δυναμικού.
• Πιθανή τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, για αντιστάθμιση της αυξημένης φορολογικής επιβάρυνσης λόγω πληθωρισμού.

Κατανάλωση σε άνοδο, αποταμίευση σε αρνητικό έδαφος

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η άνοδος του εισοδήματος έχει οδηγήσει σε παράλληλη αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Ωστόσο, από το 2022 η κατανάλωση αυξάνεται ταχύτερα από το εισόδημα, με αποτέλεσμα το ποσοστό αποταμίευσης των νοικοκυριών να γυρίσει ξανά σε αρνητικό έδαφος.

Η καταναλωτική πίστη ενισχύεται σταθερά από τον Μάρτιο του 2022, με τον ετήσιο ρυθμό μεταβολής της να φθάνει το 5,4% τον Ιούνιο του 2025.

Σε ονομαστικούς όρους, το διαθέσιμο εισόδημα πλησιάζει τα επίπεδα του 2010, πριν από την έναρξη της οικονομικής κρίσης. Από το 2019 έως το 2024 αυξήθηκε κατά 27%, ενώ σε πραγματικούς όρους η άνοδος περιορίστηκε στο 12,3%, εξαιτίας του υψηλού πληθωρισμού μετά το 2022.

Η ψυχολογία των καταναλωτών

Παρά την ενίσχυση των εισοδημάτων, η καταναλωτική εμπιστοσύνη παραμένει εύθραυστη. Οι εκτιμήσεις για την τρέχουσα οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών επιδεινώθηκαν μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, παρουσιάζοντας στη συνέχεια έντονη μεταβλητότητα. Οι προβλέψεις για το επόμενο δωδεκάμηνο είναι μεν αρνητικές, αλλά λιγότερο απαισιόδοξες σε σχέση με το παρελθόν.

Η αντίληψη για την εξέλιξη των τιμών παραμένει σταθερά υψηλή, ωστόσο οι προσδοκίες για πιο ήπιες ανατιμήσεις στο μέλλον αφήνουν περιθώριο για συγκρατημένη αισιοδοξία. Παράλληλα, η πρόθεση για αποταμίευση και μεγάλες αγορές εξακολουθεί να κινείται σε έντονα αρνητικά επίπεδα.

Η έκθεση υπογράφεται από τον Παναγιώτη Καπόπουλο (Chief Economist), την Ειρήνη Αδαμοπούλου (Expert Economist) και τον Γεράσιμο Μουζάκη (Senior Economist) της Alpha Bank.

imerisia.gr

Μια εξαιρετικά ελιτίστικη οργάνωση που είναι γνωστή ως το Συμβούλιο των 13 οικογενειών, φέρεται… να ενορχηστρώνει όλα τα μεγάλα παγκόσμια γεγονότα, σύμφωνα με πολλούς ερευνητές που θέλουν να βρουν τι συμβαίνει πίσω από τις «κουρτίνες».

Όπως υποδηλώνει το όνομα, το Συμβούλιο απαρτίζεται από 13 κορυφαίες και από τις πιο ισχυρές οικογένειες στη Γη.

Στις ΗΠΑ τις αποκαλούν «The Families» και μάλιστα για πρώτη φορά υπάρχει υπόνοια για την ύπαρξή τους και στην γνωστή σειρά «Citadel» (όπου όμως για ευνόητους λόγους δεν αναφέρονται τα πραγματικά ονόματα και απλώς αναφέρεται ένας συνασπισμός με την ονομασία «Mάντικορ»).

Πριν από αρκετά χρόνια οι γνωστοί Anonymous (αλήθεια τι απέγιναν αυτοί;) δημιούργησαν ένα βίντεο μέσα από το οποίο υποτίθεται ότι αποκαλύπτουν τις 13 αυτές οικογένειες που… κυβερνούν τον κόσμο.

Αν ισχύουν αυτά που λένε είναι συζητήσιμο καθώς και η ιστορία της ομάδας αυτής είναι εξαιρετικά «θολή».

Όπως και να έχει όμως εδώ και πολλές δεκαετίες έχει καταστεί σαφές ότι οι κυβερνήσεις δεν έχουν τον πραγματικό έλεγχο στις χώρες τους και στον πλανήτη καθώς έρχονται και παρέρχονται.

Το λεγόμενο «βαθύ κράτος» στις ΗΠΑ δεν υπάρχει μόνο εκεί αλλά σχεδόν στο σύνολο των λεγομένων δημοκρατικών χωρών.

Εάν υπάρχουν αυτοί οι αόρατοι κυβερνώντες το κριτήριο δεν είναι μόνο τα χρήματα που διαθέτουν αλλά κυρίως ποιους πόρους ελέγχουν.

Κάποιες από τις οικογένειες που αναφέρονται είναι οι εξής:

Rothschild (Bauer or Bower)

Cavendish (Kennedy)

De Medici

Sinclair (St. Clair)

Warburg (del Banco)

Windsor (Saxe-Coburg-Gothe)

Οι Anonymous είναι μια αποκεντρωμένη διεθνής ακτιβιστική και χακτιβιστική συλλογικότητα και κίνημα , γνωστή κυρίως για τις διάφορες κυβερνοεπιθέσεις της εναντίον αρκετών κυβερνήσεων, κυβερνητικών θεσμών και κυβερνητικών υπηρεσιών , εταιρειών και της Εκκλησίας της Σαηεντολογίας .

Τα μέλη των Ανώνυμων εμφανίζονται δημόσια από τη χρήση μάσκας του Guy Fawkes , όπως αυτή που απεικονίζεται στο graphic novel και την ταινία V for Vendetta .

Μερικοί ανώνυμοι επιλέγουν επίσης να καλύπτουν τις φωνές τους μέσω προγραμμάτων αλλαγής φωνής ή προγραμμάτων μετατροπής κειμένου σε ομιλία .

Δεκάδες άτομα έχουν συλληφθεί για συμμετοχή σε κυβερνοεπιθέσεις των Anonymous σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες , το Ηνωμένο Βασίλειο , η Αυστραλία , η Ολλανδία , η Νότια Αφρική , η Ισπανία , η Ινδία και η Τουρκία .

Οι αξιολογήσεις των ενεργειών και της αποτελεσματικότητας της ομάδας ποικίλλουν σημαντικά.

Οι υποστηρικτές έχουν αποκαλέσει την ομάδα «μαχητές της ελευθερίας» και ψηφιακούς Ρομπέν των Δασών , ενώ οι επικριτές τους έχουν περιγράψει ως «κυβερνο-λιντσάρισμα» ή «κυβερνοτρομοκράτες».

Το 2012, το Time χαρακτήρισε τους Anonymous ανάμεσα στους «100 πιο επιδραστικούς ανθρώπους» στον κόσμο.

Το προφίλ των Anonymous στα μέσα ενημέρωσης μειώθηκε μέχρι το 2018.

pronews.gr

Του Νίκου Ιγγλέση

Οι Τούρκοι φίλοι μας, όπως τους αποκάλεσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο κ. Μητσοτάκης, «μας την έπεσαν πάλι». Χωροθέτησαν θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο στην αυθαίρετα ανακηρυχθείσα υφαλοκρηπίδα τους, με βάση το αφήγημα της Γαλάζιας Πατρίδας.

Διέγραψαν, για μια ακόμη φορά, το μονομερές δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της στα 12 ν.μ. και να ανακηρύξει τη συνολική ΑΟΖ της. Η ελληνική κυβέρνηση από φόβο, ανικανότητα και ενδοτισμό δεν έχει τολμήσει να κάνει, μέχρι σήμερα, ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Στην πλειοψηφία τους, οι εγχώριοι δημοσιογράφοι και αναλυτές των συστημικών μέσων ενημέρωσης εκτίμησαν ότι πρόκειται για την τουρκική απάντηση στα ελληνικά θαλάσσια πάρκα σε Ιόνιο και Αιγαίο, που ανακοινώθηκαν προ ημερών και για ανακοίνωση προς εσωτερική κατανάλωση. Ανοησίες και παραπληροφόρηση, ως συνήθως, πάνω σ’ ένα θέμα καίριας γεωστρατηγικής σημασίας.

Η Ελλάδα χωροθέτησε το θαλάσσιο πάρκο του Αιγαίου εντός των χωρικών υδάτων της των 6 ν.μ. και η Τουρκία τα δικά της, σε διεθνή ύδατα που αποτελούν αναμφισβήτητα ελληνική ΑΟΖ αφ’ ης κηρυχθεί. Θαλάσσια πάρκα δεν μπορούν να χωροθετηθούν από ένα κράτος σε ύδατα στα οποία δεν έχει κυριαρχία (χωρικά ύδατα) ή κυριαρχικά δικαιώματα (ΑΟΖ). Στην υφαλοκρηπίδα δεν υφίστανται κυριαρχικά δικαιώματα παρά μόνο για το βυθό της θάλασσας, τα ύδατα πάνω απ’ αυτήν είναι διεθνή.

Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) είναι νομική έννοια και δεν υφίσταται παρά μόνο αν ανακηρυχθεί ή οριοθετηθεί σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα που είναι γεωλογικό μέγεθος και υφίσταται εξ’ υπαρχής (ad initio) και από το γεγονός αυτό καθαυτό (ipso facto) και απαιτεί μόνο οριοθέτηση. Η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ (UNCLOS) που θέσπισε την ΑΟΖ.

Η Άγκυρα δε μιλάει ποτέ για ΑΟΖ γιατί θέλει να υποστηρίζει ότι όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου «κάθονται» πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας και άρα η όποια οριοθέτηση πρέπει να γίνει μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών, στο μέσον του Αιγαίου (25^ος Μεσημβρινός).Τα ελληνικά νησιά, για την Τουρκία, δεν έχουν καμιά επήρεια – είναι σαν να μην υπάρχουν.

Διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα μιλούν για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, λες και μπορούν να κάνουν δύο οριοθετήσεις. Όμως, είτε υφαλοκρηπίδα θα οριοθετήσουν, δηλαδή το βυθό, είτε ΑΟΖ που περιλαμβάνει την υφαλοκρηπίδα, αλλά και τη θάλασσα πάνω από αυτήν.

Ο τουρκικός χάρτης των θαλασσίων πάρκων στο Αιγαίο

Ο προκλητικός και αυθαίρετος χάρτης εμφανίζει ένα τουρκικό θαλάσσιο πάρκο μεταξύ των δυτικών ακτών της Λήμνου, των νοτίων ακτών της Σαμοθράκης και της Θάσου και των νοτιοανατολικών ακτών της χερσονήσου του Άθω. Ένα δεύτερο θαλάσσιο πάρκο εμφανίζεται μεταξύ των δυτικών ακτών της Λέσβου, νότια του Αγ. Ευστρατίου και των ανατολικών ακτών της Σκύρου. Ένα τρίτο πάρκο εμφανίζεται μεταξύ των δυτικών ακτών της Χίου – Ψαρών και των ανατολικών ακτών της Εύβοιας. Ένα τέταρτο πάρκο εμφανίζεται μεταξύ των ακτών Χίου και Σάμου που φθάνει μέχρι τις ανατολικές ακτές της Τήνου – Άνδρου (βλέπε χάρτη).

Αν η Ελλάδα είχε ανακηρύξει τη συνολική ΑΟΖ της τότε όλα τα εν λόγω τουρκικά θαλάσσια πάρκα δεν θα μπορούσαν να χωροθετηθούν γιατί θα βρισκόντουσαν σε θαλάσσια ζώνη (ΑΟΖ) ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και όχι σε διεθνή ύδατα όπως σήμερα.

Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας η ΑΟΖ υφίσταται μόνο ως συνέχεια των χωρικών υδάτων. Δεν μπορεί, δηλαδή, ένα κράτος να διεκδικεί ΑΟΖ σε θάλασσα που δεν έχουν προβολή τα χωρικά ύδατά του ή περιβάλλεται από χωρικά ύδατα άλλου κράτους. Αυτό συμβαίνει στο Αιγαίο όπου το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της θάλασσας περιβάλλεται από ελληνικές ακτές, ηπειρωτικές και νησιωτικές και ελληνικά χωρικά ύδατα ανεξάρτητα του εύρους τους.

Η ΑΟΖ αυτή δεν χρειάζεται οριοθέτηση γιατί δεν υφίστανται αντικείμενες ή παρακείμενες ακτές άλλου κράτους, περιβάλλεται μόνο από ελληνικές ακτές. Οριοθέτηση επιβάλλεται μόνο για τη στενή λωρίδα θάλασσας μεταξύ των ανατολικών ακτών των νησιών του Α. Αιγαίου και της τουρκικής ακτογραμμής που στις περισσότερες περιπτώσεις καλύπτεται από το εύρος των εκατέρωθεν χωρικών υδάτων. Η Τουρκία γνωρίζει αυτήν τη γεωγραφική υστέρησή της γι’ αυτό, εκτός των άλλων, διεκδικεί περίπου 153 νησιά, νησίδες και βράχους στο Αρχιπέλαγος τα οποία ισχυρίζεται ότι δεν έχουν παραχωρηθεί στην Ελλάδα με Διεθνείς Συνθήκες.

Ο τουρκικός χάρτης των θαλάσσιων πάρκων στην Α. Μεσόγειο

Στην ανοιχτή θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου εμφανίζεται, επίσης προκλητικά και αυθαίρετα, ένα μεγάλο τουρκικό θαλάσσιο πάρκο από τις ανατολικές ακτές της Ρόδου μέχρι τον κόλπο της Αττάλειας. Για το Καστελλόριζο δεν αναγνωρίζεται καμιά επήρεια πέραν των χωρικών υδάτων των 6 ν.μ. Επίσης έχει χωροθετηθεί και ένα μικρότερο πάρκο νοτιοανατολικά της Ρόδου.

Στην πράξη η Τουρκία χωροθετεί τα θαλάσσια πάρκα για να επιβεβαιώσει τη διεκδικούμενη απ’ αυτήν υφαλοκρηπίδα, όπως την εμφανίζει στους χάρτες της Γαλάζιας Πατρίδας. Η Ελλάδα εκτός της ανακήρυξης της συνολικής ΑΟΖ θα έπρεπε να προχωρήσει στην οριοθέτησή της μ’ αυτήν της Κυπριακής Δημοκρατίας με πλήρη επήρεια όλων των νησιών (Σύμπλεγμα Μεγίστης, Ρόδος κλπ). Θα πρόκειται για μια απόλυτα νόμιμη οριοθέτηση μεταξύ δύο κυρίαρχων, διεθνώς αναγνωρισμένων, κρατών. Οι ενδοτικές ελληνικές κυβερνήσεις δεν το έχουν τολμήσει, παρ’ ότι η Τουρκία υπέγραψε το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο το 2019 και από το 2011 έχει οριοθετήσει υφαλοκρηπίδα με την παράνομη οντότητα της κατεχόμενης Κύπρου, που δεν αναγνωρίζεται διεθνώς ως ανεξάρτητο κράτος.

Όσοι αφελείς πιστεύουν ότι τα θαλάσσια πάρκα γίνονται για την προστασία του περιβάλλοντος και της θαλάσσιας πανίδας και χλωρίδας είναι μακριά νυχτωμένοι. Η χωροθέτση των θαλάσσιων πάρκων, τουλάχιστον στο ελληνοτουρκικό σύστημα, αποτελεί γεωστρατηγικό σχεδιασμό για τον περιορισμό της κυριαρχίας και την αφαίρεση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας προς επίτευξη των μακροπρόθεσμων στόχων της Τουρκίας.

Υ.Γ.  Μετά την ανακοίνωση των τουρκικών θαλάσσιων πάρκων το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει: «Μετά την πρωτοβουλία της Ελλάδας για την καθιέρωση Εθνικών Θαλασσίων Πάρκων στο Ιόνιο και στο Αιγαίο Πέλαγος, σε περιοχές ελληνικής κυριαρχίας, η Τουρκία ανακοίνωσε σήμερα τον καθορισμό δύο θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών και σε διεθνή ύδατα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Η εξαγγελία “θαλάσσιων πάρκων” σε μη οριοθετημένες περιοχές εκτός τουρκικών χωρικών υδάτων συνιστά απαράδεκτη, μονομερή και παράνομη ενέργεια που δεν παράγει κανένα έννομο αποτέλεσμα έναντι των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και δείχνει πλήρη έλλειψη σεβασμού στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας …». Ίδια αντίδραση, ίδιες λέξεις, ίδια επιχειρήματα, όπως τότε με το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, όπως με το καλώδιο στην Κάσο, όπως με τη λιβυκή ΑΟΖ που έφτασε 6 ν.μ. από τις ακτές της νότιας Κρήτης και της Γαύδου. Απαιτείται ουσιαστική αντίδραση επί του πεδίου και όχι λόγια που ανεπαισθήτως μας οδηγούν σε εθνική καταστροφή.

Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr

γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης

Ο Επιτάφιος του Περικλή του Αθηναίου, του μέγιστου αυτού Έλληνα ηγεμόνα, όπως μας τον διέσωσε ο Θουκυδίδης, αποτελεί ένα μνημειώδες έργο του λόγου, που αποδεικνύει την ανωτερότητα του Ελληνικού πνεύματος.

Είναι ένας «εγκωμιαστικός λόγος επιδεικτικής ρητορείας», που εκφωνήθηκε από τον Περικλή το έτος 430 π.Χ. προς τιμήν της πόλης των Αθηνών και των νεκρών που έπεσαν κατά τον πρώτο χρόνο του Πελοποννησιακού πολέμου.

Στο κεφάλαιο 42 του Επιταφίου, ο Περικλής αναφέρεται «στην παράδοση της σκυτάλης», δηλ. το χρέος κάθε γενιάς να παραδώσει καλύτερη πατρίδα από αυτήν που παρέλαβε, με τα παρακάτω λόγια: «Αυτοί γαρ οικούντες την χώραν μέχρι τούδε παρέδωσαν ελευθέραν δι' αρετήν. Ημείς δε επηυξήσαμεν τα πλείω αυτής και παρασκευάσαμεν αυτήν τοις πάσιν αυταρκεστάτην και ες πόλεμον και ες ειρήνην», δηλαδή: «Γιατί αυτοί (οι πεσόντες) κατοικώντας την χώρα αυτή, από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας, μας την παρέδωσαν ελεύθερη χάρις στην ανδρεία τους. Εμείς δε τους περισσότερους τομείς αυξήσαμε και την προετοιμάσαμε σε όλα, ώστε να είναι αυταρκέστατη και για πόλεμο και για ειρήνη».

Δεν υπάρχει πιο γλαφυρό παράδειγμα παράδοσης της εθνικής σκυτάλης, όπου αυτός που παραδίδει έχει κουραστεί και έχει δώσει τον αγώνα του, ενώ αυτός που παραλαμβάνει ξεκούραστος, επιταχύνει για να αγωνιστεί κατ' ελάχιστον ισάξια και να πετύχει τον καλύτερο δυνατό χρόνο για τη νίκη!

Τολμώντας να συγκρίνουμε το τότε με το τώρα και απευθυνόμενοι στον μέγιστο πολιτικό ηγέτη της κλασσικής ελληνικής δημοκρατίας, μία λέξη προκύπτει να προταχθεί της προσφώνησης: Αλλοίμονο!

Αλλοίμονο Περικλή Αθηναίε!

Σήμερα, στη χώρα του ιερού πτολιέθρου, της τότε Αθήνας, δεν υπάρχουν πλέον εγκωμιαστικοί λόγοι ειλικρινούς ρητορείας. Δεν υπάρχουν αγνοί ύμνοι προς την ελευθερία, την δημοκρατία, την αρετή, το πνεύμα, την ηθική.

Σήμερα δεν έχουμε πολιτεία «ου ζηλούση τους νόμους των πέλας»!  Κατ' όνομα μεν κέκληται δημοκρατία, πλην όμως αναρχία και τρομοκρατία βιώνουμε καθημερινά στην πράξη.

Αλλοίμονο Περικλή Αθηναίε!

Σήμερα, κυριαρχεί παντού ο ψυχρός υπολογισμός του ατομικού συμφέροντος, ενώ απουσιάζουν το θάρρος και η θυσία για την πατρίδα ως εσωτερικό συναίσθημα του θαυμασμού και του έρωτα προς αυτήν και το μεγαλείο της.

Σήμερα δεν υφίσταται εξισορροπημένος συνδυασμός θεωρίας και πράξης, με θεμέλια την κοινωνική αρετή και το ήθος, που ανυψώνει τους ανθρώπους σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο.

Σήμερα, «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον», δηλ. «ευτυχία χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει και η ελευθερία αποκτάται με αγώνες που απαιτούν γενναιοψυχία», έπαψε να αποτελεί φράση-προσταγή και δίδαγμα προς τους νέους.

Αλλοίμονο Περικλή Αθηναίε!

Σήμερα ο σοφότερος των νόμων της δημοκρατίας, το Σύνταγμα, βιάζεται από αυτούς που τάχθηκαν για να το υπηρετήσουν.

Σήμερα οι εκπρόσωποι του λαού, τα κόμματα, άνευ συνειδήσεως του χρέους που έχουν αναλάβει, εξυπηρετούν αποκλειστικά την αρρωστημένη και αμαρτωλή κομματοκρατία.

Σήμερα ο πολιτικός χώρος έχει μετατραπεί σε πολιτική παλαίστρα, η οποία συντρίβει, ατιμάζει, καταστρέφει και δολοφονεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Σήμερα, κυριαρχούν οι ανεπάγγελτοι επαγγελματίες της πολιτικής, οι οποίοι χρησιμοποιώντας την καταλυτική δύναμη των ΜΜΕ, σαρώνουν κάθε αξία και κάθε αρετή, στο βωμό του ατομικού και κομματικού συμφέροντος.

Σήμερα, οι πολιτικοί μας ταγοί παραδίδουν στις νέες γενεές μια Ελλάδα χρεωκοπημένη ηθικά, πνευματικά, εθνικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Παραδίδουν μια Ελλάδα του μέχρι πρότινος 97% Ελλήνων το γένος Ορθοδόξων Χριστιανών, γεμάτη από -ων ουκ έστιν αριθμός- αλλοεθνείς και αλλόθρησκους.

Περικλή!

Εσύ, παρέλαβες την Αθήνα, την οδήγησες στην μεγαλύτερη ακμή της ιστορίας της και την κατέστησες το πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο του αρχαίου κόσμου, κατονομάζοντας τον 5^ο π.Χ. αιώνα ως «χρυσούν αιώνα» της ελληνικής ιστορίας.

Αυτοί, οι σημερινοί ταγοί της χώρας, διέλυσαν κάθε πολιτική, οικονομική και κοινωνική δομή και κατάντησαν την δοξασμένη αυτή χώρα ένα ασήμαντο προτεκτοράτο, γεμάτο φοβίες και ανασφάλεια στο εγγύς και στο ευρύτερο περιβάλλον.

Αλλά, να μην επαναπαύονται, νοιώθοντας ήσυχοι και δυνατοί, περιτυλιγμένοι με τον μανδύα της ισχύος της εξουσίας. Να ξέρουν ότι εκεί στη γωνία παραμονεύουν οι τιμωροί τους. Οι πιο σκληροί και θηριώδεις τιμωροί, για εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης των πραγμάτων, οι «επίκουροι της δίκης». Οι Ερινύες! Κι αυτές κανείς φρουρός δεν σταματά, σ' αλαζονεία κι έγκλημα φυτεύουν θεία μαχαιριά!

Η πρόταση του Γρηγόρη Χαραλαμπίδη για νομισματική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα υπέρ των πολιτών.

Ο ίδιος βρέθηκε στο Αγρίνιο αρχές Ιουλίου 2025 και μίλησε σε καφετέρια του Αγρινίου, παρουσιάζοντας την πρόταση αυτή. Διαβάστε συνοπτικά παρακάτω και δείτε το βίντεο με όλη την ομιλία του.

Μάθετε και ενημερώστε για την νομισματική μεταρρύθμιση ΈΡΓΟΝ ανεξάντλητη αυτοχρηματοδότηση που εξαφανίζει το ΔΗΜΌΣΙΟ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΌ ΧΡΕΟΣ κόκκινα δάνεια πλειστηριασμούς το ασφαλιστικό το δημογραφικό την ανεργία την φτώχεια την διαπλοκή και την διαφθορά το έγκλημα τον ανταγωνισμό που είναι ο θάνατος σου ζωή μου δηλαδή τον κανιβαλισμό.

Ο εργαζόμενος ΚΑΘΟΡΊΖΕΙ τον μισθό του και ο συνταξιούχος την σύνταξή του ανάλογα για αξιοπρεπέστατη διαβίωση αφού η προσεχώς Τράπεζα Ευξείνου Πόντου του ΕΘΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΉΝΩΝ Ο Μέγας ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΉΣ ΕΠΕΝΔΥΤΉΣ.

Εγγυάται την ανεξάντλητη χρηματοδότηση άτοκα χωρίς επιστροφή κεφαλαίου προς αξιοποίηση με την ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΝΟΜΊΣΜΑΤΟΣ ΈΡΓΟΝ.

Καταργεί ΟΛΟΥΣ τους φόρους τόκους πρόστιμα εισφορές παράβολα και τέλη.

Είμαι ο Γρηγόριος Γεωργίου Χαραλαμπίδης δημιουργός της μεταρρύθμισης ΕΡΓΟΝ.

Προαπαιτούμενο για την εφαρμογή της καινοτομίας, νομισματικής μεταρρύθμισης ΈΡΓΟΝ είναι η ενημέρωση των πολιτών και εξ αυτού η γενική αποδοχή.

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα https://swmathematofylakis-gr.webnode.gr/ για περισσότερες πληροφορίες.

Με άρθρο του στο The Globalist ο πρώην υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Ηνωμένου Βασιλείου, Ντένις ΜακΣέιν, σε ένα σπάνιο άρθρο για ξένο Μέσο, αρκετά ακριβές (χωρίς να αποφεύγει ορισμένα λάθη, πάντως), επιχειρεί μια προσέγγιση της σημερινής ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αναζητώντας της ρίζες της ελληνικής πολιτικής παρακμής.

Και καταλήγει στο ερώτημα «Αν μπορεί να αναδυθεί στην Ελλάδα ένα ανανεωμένο πολιτικό κίνημα που να σπάσει το μονοπώλιο των εδραιωμένων δυναστειών και να δρομολογήσει τις εδώ και καιρό αναγκαίες εθνικές μεταρρυθμίσεις».

Μία πρώτη προσέγγιση και απάντηση στον αρθρογράφο είναι ότι «Μαγειρεύεις με ότι υλικά έχεις». Δεν μπορείς να αλλάξεις το βασικό συστατικό που είναι οι πολίτες. 

Από το 2015 που προδόθηκε το δημοψήφισμα, όπου οι πολίτες, δεξιοί και αριστεροί ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία (σχεδόν 63%) «ΟΧΙ» στο άλωση της χώρας από τους ξένους δανειστές με την ηγεσία Τσίπρα να κάνει το ακριβώς αντίθετο οι πολίτες, «παρέδωσαν πνεύμα»..

Προδομένοι, φτωχοί και κατατρεγμένοι από τους δανειστές, «παραιτήθηκαν».

Έπαψαν να πιστεύουν στις πολιτικές αλλαγές, κάτι που ενίσχυσε την πελατειακή σχέση τους με το εκάστοτε πολιτικό σύστημα, καθώς η εξαιρετικά «ρηχή» κοινωνική βάση πλέον είχε την επιβίωση ως βασικό της στόχος.

Η χώρα παρέδωσε την δημοσιονομική της κυριαρχία σε τρεις φάσεις (2010, 2012-2013 και 2015) και τα ιστορικά της δικαιώματα στην Μακεδονία το 2018, σε μια εθνική ήττα που απλά επιβεβαίωσε την έκλειψή της στο γεωπολιτικό σκηνικό της περιοχής.

H τουρκική κατοχή επί εθνικού εδάφους στην Κύπρο, εμπεδώθηκε και κανείς πλέον δεν θέλει να μιλά για αναστροφή της εθνικής ήττας του 1974 (το ότι εορτάζεται η επέτειος της τουρκικής εισβολής ως αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, τα λέει όλα…)

Δυστυχώς η παραγωγή πολιτικών ηγητόρων είναι ανάλογη της λοιπής ποιοτικής υποχώρησης της κοινωνίας σε μία χώρα που απλά παρακολουθεί την πτώση της, ποζάροντας στο Instagram και στο Tik Tok.

Το βλέπουμε «ηχηρά» αυτό στα κόμματα της αντιπολίτευσης, δεξιά και αριστερά, όπου όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί αρχηγοί (με εξαίρεση τον Κουτσούμπα του ΚΚΕ, που απλά είναι… ΚΚΕ), θυμίζουν χαρακτήρες θεάτρου σκιών…

Ας δούμε όμως το «σπάνιο» για ξένο και ειδικά για Βρετανό, άρθρο του Ντένις ΜακΣέιν, ο οποίος εκτός από υπουργός ήταν και βουλευτής της περιφέρειας Ρόδεραμ στο Νότιο Γιορκσάιρ του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1994 έως το 2012:

«Η Ελλάδα αποτελείται από 20 περιφερειακές και υπο-περιφερειακές εκλεγμένες κυβερνήσεις και 6.000 νησιά — εκ των οποίων τα 227 είναι κατοικημένα.Greek islands getaway

Πριν από μια δεκαετία, στο αποκορύφωμα της κρίσης της ευρωζώνης, η Ελλάδα ήταν ο ασθενέστερος οικονομικός κρίκος της Ευρώπης (σ.σ.: και παραμένει ασθενής, απλά δεν είναι πλέον κρίκος γιατί έχει περιθωριοποιηθεί). Τα τελευταία χρόνια, η χώρα έχει σημειώσει εντυπωσιακή πορεία βελτίωσης της οικονομικής της απόδοσης (σ.σ.: λάθος, έχει κατρακυλίσει στην προτελευταία θέση της ΕΕ).

Η παράδοση της δυναστικής πολιτικής

Το βαλκανικό έθνος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα το 1979 — μόλις πέντε χρόνια μετά την πτώση μιας σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας.

Ωστόσο, ενώ η Ελλάδα εγκατέλειψε τη στρατιωτική διακυβέρνηση, πάνω από 45 χρόνια αργότερα, εξακολουθεί να μην μπορεί να αποτινάξει την παράδοση της δυναστικής πολιτικής.

Ας δούμε τα στοιχεία: Τρεις Παπανδρέου — πατέρας, γιος και εγγονός — έχουν ηγηθεί ελληνικών κυβερνήσεων από τα αριστερά από το 1945.

Δύο Καραμανλήδες κυβέρνησαν από τα δεξιά. Η οικογένεια Μητσοτάκη, με ρίζες στην Κρήτη του 19ου αιώνα, έχει αναδείξει δύο πρωθυπουργούς — συμπεριλαμβανομένου του σημερινού, Κυριάκου Μητσοτάκη, 57 ετών, και της αδελφής του, πρώην δημάρχου Αθηνών και υπουργού Εξωτερικών.Greek islands getaway

Το ευρώ ως σωτηρία;

Η ειδικότητα των πολιτικών φατριών είναι η ανταλλαγή ρουσφετιών, επενδύσεων και διορισμών με ψήφους. Αυτό προφανώς δεν αποτελεί συνταγή για οικονομική αποτελεσματικότητα και παραβιάζει κατάφωρα κάθε δημοκρατικό πρότυπο διαφάνειας.

Ελπίζοντας ότι θα μεταμόρφωνε τη δοκιμαζόμενη οικονομία της χώρας, ήταν ο Κώστας Σημίτης, μεταρρυθμιστής σοσιαλδημοκράτης Πρωθυπουργός, που προχώρησε στην υιοθέτηση του ευρώ ως νομίσματος της Ελλάδας το 2001. Ωστόσο, η ελπίδα ότι η υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος θα μεταμόρφωνε την αμεταρρύθμιστη, διεθνώς μη ανταγωνιστική οικονομία της χώρας, αποδείχθηκε μάταιη.

Το 2004, η Ελλάδα φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.

Παρουσιάστηκαν νέα έργα υποδομής και η διπλωματία βελτίωσε τις περιφερειακές σχέσεις. Δυστυχώς, ο Σημίτης επιδίωξε μεταρρυθμίσεις αλλά απέφυγε να συγκρουστεί με το σύστημα χρηματοδότησης των κομμάτων, το οποίο ελέγχουν οι πολιτικές οικογένειες (σ.σ.: ίσως γιατί ήταν η πιο διεφθαρμένη ελληνική κυβέρνηση από το 1830 και μετά…).

Μυωπία, διεφθαρμένα ιδεώδη και απλώς απίστευτη ανικανότητα

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008–2009 έπληξε σκληρά την Ελλάδα. Ο δημοσιογράφος Γιάννης Παπαϊωάννου κατέγραψε την εποχή στο βιβλίο του «Ο 13ος Άθλος του Ηρακλή», περιγράφοντας ένα τοπίο «μυωπίας, διεφθαρμένων ιδανικών και απλώς απίστευτης ανικανότητας».

Μετά το διάλειμμα υπό την ηγεσία του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, το ελληνικό κομματικό σύστημα παρέμεινε υπό την κυριαρχία οικείων ονομάτων.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης απέτυχαν να παρουσιάσουν βιώσιμες εναλλακτικές.

Η οικονομία παρέμεινε εύθραυστη και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ συνέχισε να υστερεί σε σχέση με τις περισσότερες χώρες της ΕΕ.

Παρά τον πλούτο της Ελλάδας σε παγκοσμίως αναγνωρισμένους οικονομολόγους και επιτυχημένους επαγγελματίες της διασποράς, το εγχώριο επιχειρηματικό περιβάλλον παρέμεινε βυθισμένο στον πελατειακό χαρακτήρα και την αδράνεια.

Μητσοτάκης, ο μεταρρυθμιστής; 

Το 2019, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέστρεψε στην εξουσία και επανεξελέγη το 2023. Η κυβέρνησή του, αν και δημοφιλής σε ορισμένους κύκλους, αντιμετώπισε σοβαρά ερωτήματα.

Ένα μεγάλο σκάνδαλο ξέσπασε πριν καιρό, όταν αποκαλύφθηκε ότι το γραφείο του είχε εγκρίνει την παρακολούθηση του αρχηγού του κόμματος της αντιπολίτευσης. Ο αξιωματούχος που επέβλεπε την επιχείρηση ήταν ο ανιψιός του — υπογραμμίζοντας την επιμονή της δυναστικής διακυβέρνησης.

Εκτροχιασμός από ένα αποτρέψιμο σιδηροδρομικό δυστύχημα

Τον Φεβρουάριο του 2023, σημειώθηκε τραγωδία όταν μια μετωπική σύγκρουση μεταξύ επιβατικής και εμπορικής αμαξοστοιχίας σκότωσε 57 ανθρώπους, κυρίως φοιτητές. Πάνω από 100 τραυματίστηκαν.

Η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε επικίνδυνα χημικά που δεν είχαν δηλωθεί στο δελτίο αποστολής (σ.σ.: δεν έχει αποδειχθεί ακόμα αυτό), προκαλώντας μια καταστροφική πύρινη σφαίρα.

Οι έρευνες αποκάλυψαν εξαιρετικά πεπαλαιωμένο σύστημα σηματοδότησης. Ο υπουργός Μεταφορών, απόγονος άλλης μεγάλης πολιτικής οικογένειας, παραιτήθηκε, μόνο και μόνο για να επανεκλεγεί λίγους μήνες αργότερα (σ.σ.: η ποιότητα των πολιτών στην οποία αναφερθήκαμε στη αρχή).

Η δημόσια οργή ξεχείλισε. Πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν σε πανελλαδικές διαδηλώσεις. Οι διαδηλωτές απαίτησαν να μάθουν γιατί μεταφέρθηκε τέτοιο επικίνδυνο φορτίο χωρίς να δηλωθεί.

Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους είχαν νομικά απαγορευτεί να απεργήσουν για λόγους ασφάλειας, λόγω προηγούμενης νομοθεσίας. Αν και τελικά δρομολογήθηκε κοινοβουλευτική έρευνα το 2025, λίγοι αναμένουν ουσιαστική λογοδοσία.

Η είσοδος της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία κατηγόρησε δύο Έλληνες κυβερνητικούς υπουργούς για «ποινικά αδικήματα».

Η υπόθεση αφορά απάτη στην οποία πολιτικά διασυνδεδεμένοι Έλληνες πολίτες που ψήφισαν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έλαβαν εκατομμύρια ευρώ από κοινοτικά γεωργικά κονδύλια.

Ωστόσο, τα κονδύλια αυτά τους χορηγήθηκαν για βοσκοτόπια που δεν κατείχαν ή δεν είχαν ενοικιάσει, ή για αγροτικές εργασίες που ποτέ δεν εκτέλεσαν, στερώντας από πραγματικούς αγρότες τα χρήματα που τους αναλογούσαν.

Οι Βρυξέλλες έχουν ζητήσει από το ελληνικό κοινοβούλιο να ερευνήσει αυτήν την ομηρικών διαστάσεων διαφθορά, αλλά κανείς στην Ελλάδα δεν αναμένει να υπάρξει σοβαρή κύρωση κατά μιας πολιτικής τάξης που θεωρεί ότι βρίσκεται υπεράνω του νόμου.Greek islands getaway

Πέντε υπουργοί αναγκάστηκαν πλέον να παραιτηθούν, αλλά ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης συνεχίζει να πλέει ανεπηρέαστος πάνω από τη σήψη του ελληνικού κράτους που η δυναστεία του ελέγχει από το 2019.

Η κεντροαριστερά της Ελλάδας έχει χάσει συνοχή και επιρροή

Λίγο μετά, δύο κυβερνητικοί υπουργοί κατηγορήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία ότι συμμετείχαν σε σχήμα απάτης με ευρωπαϊκά γεωργικά κονδύλια.

Φημολογείται ότι ψηφοφόροι συνδεδεμένοι με το κυβερνών κόμμα έλαβαν πληρωμές για εκτάσεις που δεν κατείχαν ή για εργασίες που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ (σ.σ.: το πελατειακό κράτος μιας ρηχής κοινωνίας στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω).

Και πάλι, οι προσδοκίες για συνέπειες ήταν χαμηλές. Παρά τα διαρκώς αυξανόμενα σκάνδαλα, ο Μητσοτάκης φαίνεται σε μεγάλο βαθμό ανεπηρέαστος.

Η αντιπολίτευση παραμένει αδύναμη και κατακερματισμένη. Η παραδοσιακή κεντροαριστερά έχει χάσει τη συνοχή και την επιδραστικότητά της. Άλλα κινήματα στερούνται συνοχής ή εθνικής απήχησης.

Όπως έγραψε ο αρθρογράφος Νίκος Κωνσταντάρας, «Στην Ελλάδα ικανοποιούμαστε με μεγαλόστομες διακηρύξεις και ατελείωτο γκρίνιασμα… απλώνουμε ψηφιακό κραγιόν πάνω στο χάος». 

Τα δύο μεγάλα ερωτήματα

• Μπορεί να αναδυθεί στην Ελλάδα ένα ανανεωμένο πολιτικό κίνημα που να σπάσει το μονοπώλιο των εδραιωμένων δυναστειών και να δρομολογήσει τις εδώ και καιρό αναγκαίες εθνικές μεταρρυθμίσεις;
• Ή είναι η Ελλάδα καταδικασμένη να παραμείνει παγιδευμένη σε έναν πολιτικό κύκλο που κυριαρχείται από κληρονομημένη εξουσία και θεσμική κόπωση;»

pronews.gr

Πόσο κοντά βρισκόμαστε σε εθνικές εκλογές; Αν κρίνουμε από την αναποφασιστικότητα Α.Τσίπρα, Α.Σαμαρά και… Μ.Καρυστιανού, μάλλον κανένας δεν πιστεύει ότι θα προκηρυχθούν εκλογές το φθινόπωρο.

Άλλωστε υπάρχει ο «μπαμπούλας» του νέου εκλογικού νόμου: Αν περάσει το 5% και τους 100 βουλευτές με λίστα (κάτι που όπως αναλύσαμε το θέλουν όλα τα κόμματα, πλην Νίκης) τα πράγματα δυσκολεύουν για τους δύο πρώτους.

Για το πιθανό «κόμμα των Τεμπών», δεν ισχύει το ίδιο: Θα μπει στην Βουλή, όποιο και να είναι το όριο!

Βέβαια αντίστοιχα θα κόψουν από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης: Πλεύσης Ελευθερίας, Ελληνική Λύση και κατά δεύτερον ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ θα «υποφέρουν» από ένα «κόμμα των Τεμπών» υπό την Μ.Καρυστιανού, η οποία περιοδεύει όλη την Ελλάδα, μιλά 1οο% πολιτικά, αλλά επιμένει να διαψεύδει ότι θα κάνει κόμμα.

Αντίστοιχα ο Α.Σαμαράς θα πάρει ένα σεβαστό ποσοστό από την Ελληνική Λύση του Κ.Βελόπουλου που οι τελευταίες δημοσκοπήσεις την εμφανίζουν σε πρόθεση ψήφου στο 9%. Ίσως του πάρει και 1 στους 3 ψηφοφόρους. Αυτό λένε οι μετρήσεις.

Εξ ου και οι σφοδρές επιθέσεις των ΜΜΕ του Κ.Βελόπουλου, (τηλεοπτικός σταθμός Alert, ραδιοσταθμοί «Μάχη» στην Αθήνα και «Focus» στην Θεσσαλονίκη), αλλά και των λογαριασμών του που τον  υποστηρίζουν στα social media, κατά του Α.Σαμαρά.

Αντίστοιχα ο Α.Τσίπρας θα συνενώσει τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ ή αρκετά από αυτά.

Πρόβλημα οικονομικό δεν δείχνει να έχει. Εχει ήδη προσλάβει εταιρεία δημοσίων σχέσεων από τις καλύτερες και τις πλέον ακριβές.

Γενικά το οικονομικό θα είναι ο κρίσιμος παράγων και σε αυτές τις εκλογές, όπως και σε όλες τις άλλες. Η προβολή στα παραδοσιακά media και το διαδίκτυο κοστίζει…

Στο Μαξίμου δεν αποδέχονται το σενάριο των εκλογών, αλλά δεν φαίνεται και να το αποκλείουν.

«Η πλειοψηφία των συμβούλων και ειδικά οι ξένοι, του λένε να κάνει εκλογές άμεσα, ακόμα και τον Οκτώβριο, μετά τις εξαγγελίες της ΔΕΘ» αναφέρει μία πηγή

Ο λόγος που συμβαίνει αυτός είναι ένας, θεωρούν πως τα δεν θα υπάρξει τέτοια ευκαιρία με μία πολυπολική αντιπολίτευση.

Ερωτηματικό και ανησυχία το αν θα υπάρξει «κόμμα Καρυστιανού» αυτό ισχυρή εγχώρια και διεθνή υποστήριξη, οδηγώντας σε μία «μίνι» πολύχρωμη επανάσταση, παρόμοιες με αυτές που συνέβησαν στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Εκεί, «απολιτίκ» κόμματα, όπως πχ. κάποτε το κόμμα του θεατρίνου Ζελένσκι στην Ουκρανία, κατάφεραν να επικρατήσουν, βασισμένα κυρίως στο αίτημα για πάταξη της διαφθοράς.

Μέχρι στιγμής, ένα κόμμα Καρυστιανού εμφανίζεται να συγκεντρώνει λίγο πάνω από το 20% στις μυστικές δημοσκοπήσεις, αλλά δεν χάνει την πρωτιά η ΝΔ. Αντίθετα θα μειωθούν τα ποσοστά των νυν κομμάτων της Βουλής.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πάντως, δεν είχε και εξακολουθεί να μην έχει την φιλοσοφία των πρόωρων εκλογών. Αυτό που λέει «Εκλογές το 2027» το πιστεύει κι όλας…

Η στρατηγική του να μην προκηρύσσει πρόωρες εκλογές μέχρι στιγμής του έχει «βγει», σε συνδυασμό με την ιδιοσυγκρασία του, που απεχθάνεται το ρίσκο. Σε αυτό φαίνεται να επηρεάζεται και από Έλληνες συμβούλους του, οι οποίοι του λένε: «Έχεις την εξουσία τώρα. Γιατί να μπεις σε περιπέτειες; Πολιτικά, ποιος θα αντέξει μέχρι το 2027; Ο Βελόπουλος και το ΚΚΕ; Ελεγχόμενοι είναι»!

Σε κάθε περίπτωση, τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ αναμένεται να ξεκαθαρίσει το τοπίο.

Η τελική απόφαση θα παρθεί στην έδρα του πρωθυπουργού στα Χανιά, τον τόπο που προχθές μίλησε η Μ.Καρυστιανού, αφού προηγουμένως είχε δημοσιεύσει το πρώτο της «μανιφέστο» στο FB…

pronews.gr

Καμπανάκι για το ενδεχόμενο η αγορά να εισέρχεται σε «φούσκα» στέλνουν οι αποτιμήσεις κοντά σε επίπεδα ρεκόρ των μετοχών της Wall Street, ο δείκτης «ευφορίας μετοχών» της Barclays και η υποχώρηση του κόστους δανεισμού για τις επιχειρήσεις.

Ο S&P 500, ο δείκτης αναφοράς της αμερικανικής χρηματιστηριακής αγοράς, καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο την ίδια ώρα που το κόστος δανεισμού των αμερικανικών επιχειρήσεων έχει φτάσει στο χαμηλότερο επίπεδο και δεκαετίες. Πρόκειται για μια σημαντική ανάκαμψη από την ύφεση που είχε επιφέρει η ανακοίνωση των αμοιβαίων δασμών από τον Ντόναλντ Τραμπ.

Οι μετοχές του S&P 500 αποτιμώνται πλέον από τους επενδυτές σε τιμή μεγαλύτερη από 3,3 φορές τις πωλήσεις τους, σύμφωνα με στοιχεία του Bloomberg, φτάνοντας σε ένα ιστορικό υψηλό.

Η ευφορία έχει εξαπλωθεί στην εταιρική πίστη, όπου το πρόσθετο επιτόκιο για τις αμερικανικές εταιρείες υψηλής πιστοληπτικής αξιολόγησης έναντι των δεκαετών αμερικανικών ομολόγων διαμορφώθηκε στο 0,8%, κοντά στο χαμηλότερο επίπεδο από το 2005.

Το ράλι της Τεχνολογίας

Oι μετοχές υψηλής  κεφαλαιοποίησης του κλάδου της Τεχνολογίας έχουν εκτοξευτεί στα ύψη, καθιστώντας την Nvidia την πρώτη εισηγμένη εταιρεία χρηματιστηριακής αξίας 4 τρισ. δολαρίων, ενώ η μανία των «meme stocks» του 2021 έχει αναζωπυρωθεί, με τους ιδιώτες μικροεπενδυτές να στρέφονται σε μετοχές της κατασκευάστριας φωτογραφικών μηχανών GoPro και της αλυσίδας ντόνατς Krispy Kreme.

«Νομίζω ότι αρχίζετε να βλέπετε ίσως κάποιες πολύ πρώιμες παραλληλίες με αυτό που είδατε με την άνθηση του διαδικτύου στα τέλη της δεκαετίας του ’90, στις αρχές της δεκαετίας του 2000» εξηγεί στους Financial Times ο Dan Ivascyn, επικεφαλής επενδύσεων στην Pimco, που διαχειρίζεται περιουσιακά στοιχεία αξίας 2,1 τρισ. δολαρίων. «Υπάρχει αυτή η νοοτροπία του λαχείου που τείνει να υπάρχει… Είναι μια επικίνδυνη κατάσταση».

Πολλές από τις μετοχές τεχνολογίας μεγάλης κεφαλαιοποίησης που ευθύνονται για το μεγαλύτερο μέρος της ανοδικής πορείας της αμερικανικής αγοράς τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει στην ανάκαμψη από το sell-off στις αρχές του έτους. Η κατασκευάστρια τσιπ Nvidia και η μητρική εταιρεία του Facebook, Meta, έχουν αυξηθεί κατά 100% και 49% από τα ενδοημερήσια χαμηλά τους του Απριλίου.

Σε όλο τον S&P, «η τιμή προς τις πωλήσεις, η τιμή προς τις ταμειακές ροές, η τιμή προς τα βιβλία, η τιμή προς τα μερίσματα, βρίσκονται όλες κοντά σε επίπεδα ρεκόρ», δήλωσε ο Rob Arnott, ιδρυτής και πρόεδρος της ομάδας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων Research Affiliates, ο οποίος παρομοίασε την επένδυση στη μικρή ομάδα τεχνολογικών μετοχών που κυριαρχούν στον δείκτη με το να μαζεύεις σεντς μπροστά σε έναν οδοστρωτήρα.

«Η αγορά αποτιμά τους κυρίαρχους παίκτες τεχνητής νοημοσύνης σαν να μην θα έχουν ανταγωνισμό στο μέλλον», είπε. «Ταυτόχρονα, υπάρχει προσοχή όσον αφορά την απομάκρυνση από τα δημοφιλή και φουσκωμένα ονόματα, γιατί αν το κάνεις πολύ νωρίς, θα έχεις προβλήματα».

Ο δείκτης «ευφορίας μετοχών»

Ο δείκτης «ευφορίας μετοχών» της Barclays, ένας σύνθετος δείκτης ροών παραγώγων, αστάθειας και ψυχολογικού κλίματος, έχει εκτοξευθεί στο διπλάσιο του κανονικού του επιπέδου, σε έδαφος που στο παρελθόν είχε συνδεθεί με φούσκες περιουσιακών στοιχείων.

«[Ο δείκτης] δείχνει ξεκάθαρα ότι η αγορά είναι ευφορική» εξηγεί ο Stefano Pascale, επικεφαλής στρατηγικής παραγώγων αμερικανικών μετοχών στην τράπεζα.

Οι αναλυτές της Deutsche Bank σε σημείωμα την Πέμπτη αμφισβήτησαν κατά πόσον η αύξηση του δανεισμού για τη χρηματοδότηση αγορών μετοχών ήταν σημάδι της «πιο έντονης ευφορίας» από το 1999 και το 2007.

Οι δασμοί

Οι επενδυτές έχουν υποδεχτεί με ανακούφιση την συμφωνία ΗΠΑ-Ιαπωνίας που ορίζει δασμούς στις εισαγωγές από την Ιαπωνία στο 15% και την προοπτική μιας παρόμοιας συμφωνίας με την ΕΕ.

Αν και αυτοί οι δασμοί είναι πολύ πάνω από τα επίπεδα που επικρατούσαν πριν την επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, είναι χαμηλότεροι τα επίπεδα που ανακοίνωσε στις 2 Απριλίου.

«Αυτές οι πρώτες συμφωνίες είναι κακές, αλλά οι επενδυτές είναι ευχαριστημένοι με οτιδήποτε άλλο εκτός από έναν πλήρη εμπορικό πόλεμο» τονίζει ο Luca Paolini, επικεφαλής στρατηγικής στην Pictet Asset Management.

Μια ομάδα μικρότερων εταιρειών τα έχει πάει ακόμα καλύτερα. Οι ισχυρές πωλήσεις από κυβερνητικά συμβόλαια έχουν βοηθήσει τον αμυντικό όμιλο Palantir να αυξηθεί κατά 130% από τότε που οι μετοχές του έφτασαν στο κατώτατο σημείο τους τον Απρίλιο. Το ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων Coinbase σημείωσε άνοδο σχεδόν 180%, λόγω της αισιοδοξίας που προκλήθηκε από την εκλογική νίκη του Τραμπ τον Νοέμβριο.

Το Bitcoin ξεπέρασε τα 120.000 δολάρια για πρώτη φορά την περασμένη εβδομάδα, καθώς οι εταιρείες και οι επενδυτές συνεχίζουν να στρέφονται σε κρυπτονομίσματα που εισέρχονται στην αγορά.

Οι επενδυτές στη Wall Street δεν έχουν ανησυχήσει για την προοπτική αύξησης του αμερικανικού χρέους ούτε για το επίδικο της ανεξαρτησίας της Federal Reserve, παράγοντες που έχουν οδηγήσει σε πτώση τα κρατικά ομόλογα και το δολάριο, το οποίο έχει υποχωρήσει σχεδόν 10% φέτος έναντι ενός καλαθιού ανταγωνιστικών νομισμάτων.

Πηγή: ot.gr

Η μονομερής ρηματική διακοίνωση της Λιβύης προς τον ΟΗΕ (27 Μαΐου 2025), αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, ενισχύοντας τη στρατηγική του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου και τους σχεδιασμούς της Άγκυρας για έλεγχο της περιοχής.

Η παρέμβαση αυτή, σχετίζεται άμεσα με σημαντικές ελληνικές πρωτοβουλίες που πιέζουν τα τετελεσμένα της Άγκυρας, όπως η ανακήρυξη του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού, η ανακοίνωση θαλάσσιων πάρκων σε περιοχές ελληνικής δικαιοδοσίας, η παρεμπόδιση της συμμετοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Άμυνα και η γενικότερη ενεργειακή της πολιτική.

Για παράδειγμα, η ανακοίνωση διεθνούς διαγωνισμού για την εξερεύνηση και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης, με τη συμμετοχή της Chevron, λογικό είναι να εγείρει Τουρκικές αντιδράσεις που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των ελληνικών ενεργειακών σχεδιασμών.

Υπό αυτό το πλαίσιο, αξίζει να αναλυθεί η ρηματική διακοίνωση της Λιβύης, ώστε να αποκαλυφθούν οι νομικές ακροβασίες και αντιφάσεις στις οποίες προβαίνει η Τρίπολη. Συγκεκριμένα θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής:

1. Η ρηματική διακοίνωση υπογράφεται από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNU) της Τρίπολης. Παρά το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση αναγνωρίστηκε το 2021 από τον ΟΗΕ ως προσωρινή διοίκηση για τη διεξαγωγή εκλογών, η εντολή της έχει λήξει χωρίς ποτέ να έχουν πραγματοποιηθεί εκλογές. Επιπλέον, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Λιβύης στην Ανατολική Λιβύη, η μόνη αιρετή αρχή της χώρας, έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση της Τρίπολης, την οποία θεωρεί πολιτικά έκπτωτη και θεσμικά έκνομη. Η κυβέρνηση της Τρίπολης, όμως, εξακολουθεί να ελέγχει τη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Λιβύης στον ΟΗΕ, εκμεταλλευόμενη την τυπική αναγνώριση του οργανισμού, προκειμένου να παράγει διεθνώς νομικά και διπλωματικά τετελεσμένα. Από την άποψη του Διεθνούς Δικαίου, η εν λόγω ρηματική διακοίνωση στερείται ουσιαστικής νομιμοποίησης, καθώς:
   1. Δεν εκφράζει τη βούληση του συνόλου της Λιβύης, αλλά μιας πολιτικά μεροληπτικής και θεσμικά αμφισβητούμενης διοίκησης.
   2. Είναι σε αντίθεση με τις δηλώσεις και θέσεις των θεσμικών φορέων της Ανατολικής Λιβύης, οι οποίοι έχουν χαρακτηρίσει το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο άκυρο.
   3. Αποτελεί ευθεία εργαλειοποίηση του ΟΗΕ για την προώθηση μονομερών, επεκτατικών σχεδιασμών εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS).

2. Η ρηματική διακοίνωση της Λιβύης, επικαλείται το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο του 2019. Όπως έχω επισημάνει σε εκτενής ανάλυσή μου σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο: «Η ΕΛΛΗΝΟ-ΛΙΒΥΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ: ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ», το εν λόγω μνημόνιο είναι άκυρο. Επιπλέον, η Ρηματική Διακοίνωση αναφέρει, ότι το Μνημόνιο Κατανόησης έχει καταχωρισθεί στη Γραμματεία του ΟΗΕ σύμφωνα με το Άρθρο 102 του Καταστατικού Χάρτη και συνιστά δίκαιη λύση βάσει του διεθνούς δικαίου». Η επίκληση αυτή, είναι παραπλανητική, διότι το Άρθρο 102 απαιτεί απλώς καταχώριση διεθνών συμφωνιών για λόγους διαφάνειας (βλέπε: https://www.un.org/en/about-us/un-charter/full-text ). Η καταχώριση δεν συνιστά αναγνώριση ούτε νομιμοποίηση της συμφωνίας από τον ΟΗΕ. Άρα, το επιχείρημα της «καταχώρισης» δεν καθιστά το μνημόνιο έγκυρο ή δεσμευτικό για τρίτους. Με την εν λόγω θέση συμφωνούν και ο Βρετανός διπλωμάτης και ειδικός στο Διεθνές Δίκαιο Anthony Aust (βλέπε: Anthony Aust, Modern Treaty Law and Practice, 3rd ed., Cambridge: Cambridge University Press, 2013, p.p. 204–206.), αλλά και ο Βρετανός Νομικός - Ακαδημαϊκός Malcolm Shaw (βλέπε: Malcolm N. Shaw, International Law, 9th ed., Cambridge: Cambridge University Press, 2021, p. 920). Η αναφορά επίσης, ότι «συνιστά δίκαιη λύση βάσει του διεθνούς δικαίου» αποτελεί μια αυθαίρετη και νομικά αστήρικτη δήλωση, αφού το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο αγνοεί εντελώς την ύπαρξη ελληνικών νησιών, ιδίως της Κρήτης, της Καρπάθου, της Ρόδου και της Κάσου, παραβιάζοντας το άρθρο 121 της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), που αναφέρει, ότι τα νησιά, κατά κανόνα, έχουν πλήρη δικαιώματα σε Αιγιαλίτιδα Ζώνη, ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα, όπως και κάθε άλλη χερσαία επικράτεια (Βλέπε: https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Επίσης, τόσο η Λιβύη όσο και η Τουρκία, με τις πρόσφατες θέσεις τους όπως αυτές αποτυπώνονται στο Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, αγνοούν πλήρως τη διεθνή νομολογία, συμπεριλαμβανομένων αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ICJ) και του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Δίκαιο της Θάλασσας (ITLOS). Ενδεικτικές είναι οι υποθέσεις Ρουμανία κατά Ουκρανίας (2009), (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/132 ) και Νικαράγουα κατά Κολομβίας (2012), (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/124 ), οι οποίες επιβεβαιώνουν ότι κατοικημένα νησιά με οικονομική ζωή δεν μπορούν να αγνοούνται ή να τυγχάνουν μειωμένης επήρειας, ιδίως όταν συγκροτούν ενιαία παράκτια γεωγραφική διαμόρφωση, όπως συμβαίνει με το ελληνικό νησιωτικό τόξο.

3. Οι ισχυρισμοί της Λιβύης επίσης, περί ανυπόστατης Ελληνο-Αιγυπτιακής συμφωνίας και έλλειψης κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Αιγύπτου στις θαλάσσιες περιοχές που οριοθετήθηκαν μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας είναι νομικά αβάσιμοι και αντιβαίνουν στις προβλέψεις της UNCLOS και του εθιμικού διεθνούς δικαίου. Συγκεκριμένα:
   5. Η παραπάνω αναφορά είναι παραπλανητική και σε αντίθεση με το εθιμικό και συμβατικό διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Αίγυπτος διαθέτουν σαφή και θεμελιωμένα κυριαρχικά δικαιώματα στις θαλάσσιες περιοχές που παρανόμως οριοθέτησαν η Τουρκία και η Λιβύη. Το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο αγνοεί πλήρως την ύπαρξη μεγάλων κατοικήσιμων ελληνικών νησιών (Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος, Ρόδος), τα οποία διακόπτουν τη δήθεν κοινή θαλάσσια «γειτνίαση» μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης. Σύμφωνα με το Άρθρο 121 παρ. 2 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), τα κατοικήσιμα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όπως και τα ηπειρωτικά εδάφη. Η διαγραφή της επήρειάς τους αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου (Βλέπε: https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία κατά Μάλτας (1985) , όπου το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, θεώρησε αυτονόητο ότι τα νησιωτικά κράτη, όπως η Μάλτα, διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και δικαιώματα θαλάσσιας οριοθέτησης, απορρίπτοντας την απόπειρα της Λιβύης να θεμελιώσει την επιχειρηματολογία της αποκλειστικά σε γεωλογικά κριτήρια. Το Δικαστήριο επιβεβαίωσε επίσης, ότι ακόμη και όταν υπάρχει σημαντική διαφορά ακτογραμμών, τα νησιωτικά εδάφη διαθέτουν επήρεια, η οποία μπορεί να προσαρμόζεται, ανάλογα με τις σχετικές περιστάσεις (π.χ. το μέγεθος και τη γεωγραφική τους θέση), αλλά όχι να μηδενίζεται. Η νομολογία αυτή καθιστά σαφές, ότι η Λιβύη δεν μπορεί να αγνοεί τα ελληνικά νησιά (Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος, Ρόδος) στον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών, όπως ακριβώς δεν μπόρεσε να το πράξει ούτε στην περίπτωση της Μάλτα (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/68 ). Επίσης, παρότι η Τουρκία και η Λιβύη (η οποία υπέγραψε τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1984 αλλά ουδέποτε την επικύρωσε), δεν είναι συμβαλλόμενα μέρη στην UNCLOS, δεν μπορούν να αγνοούν εθιμικούς κανόνες που αυτή ενσωματώνει όπως τις διατάξεις που αφορούν τα δικαιώματα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, την αρχή της μέσης γραμμής ως αφετηρία οροθέτησης  και τη δυνατότητα διμερούς συμφωνίας. Οι διατάξεις αυτές έχουν εθιμική ισχύ και δεσμεύουν όλα τα κράτη, ακόμη και εκείνα που δεν έχουν κυρώσει τη Σύμβαση (βλ. International Court of Justice, North Sea Continental Shelf Cases, Judgment, ICJ Reports 1969, pp. 3, paras. 63–81 στο https://www.icj-cij.org/case/52  καθώς και UNCLOS Part V – Exclusive Economic Zone στο https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/part5.htm  και Part VI – Continental Shelf στο https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/part6.htm , United Nations Division for Ocean Affairs and the Law of the Sea). Επιπλέον, η παράνομη Τουρκο-Λιβυκή οριοθέτηση δεν μπορεί να ακυρώσει την προγενέστερη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, που συνάδει με το διεθνές δίκαιο (Βλέπε απόσπασμα από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ) — Maritime Delimitation in the Mediterranean Sea (Libya v. Malta), 3 Ιουνίου 1985,  https://www.icj-cij.org/en/case/68 ). Επιπρόσθετα, η  Ελληνο-Αιγυπτιακή Συμφωνία για την οριοθέτηση ΑΟΖ έχει συναφθεί μεταξύ δύο παράκτιων κρατών με γειτονικές θαλάσσιες ζώνες και αποτελεί διμερή διεθνή συνθήκη, σύμφωνη με το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), κυρωμένη από τα δύο κοινοβούλια και κατατεθειμένη στα Ηνωμένα Έθνη. Η Λιβύη ως μη συμβαλλόμενο μέρος δεν δικαιούται να αμφισβητεί ή να παρεμβαίνει στην εν λόγω Συμφωνία βάσει του άρθρου 34 της Συνθήκης της Βιέννης (Βλέπε: Άρθρο 34 της Vienna Convention on the Law of Treaties (1969), https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/conventions/1_1_1969.pdf ). Τέλος, οι Ελληνικές άδειες εξερεύνησης υδρογονανθράκων και οι Ζώνες Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (MSP) που υιοθετήθηκαν τον Απρίλιο του 2025 εντάσσονται στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και ασκούνται σε περιοχές σαφώς εντός της δικαιοδοσίας της.

4. Ο ισχυρισμός επίσης, ότι ορισμένες περιοχές του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) της Ελλάδας παραβιάζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Λιβύης δεν έχει νομική βάση. Ο ΘΧΣ δεν συνιστά διεθνή συμφωνία ή μονομερή οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών που παράγει δεσμευτικά δικαιώματα έναντι τρίτων κρατών. Βασίζεται στην Οδηγία 2014/89 της Ε.Ε. για τη Θαλάσσια Χωροταξία και αποτελεί εθνικό εργαλείο εφαρμογής δημόσιας πολιτικής ρυθμίζοντας θέματα χρήσης και προστασίας του θαλάσσιου χώρου και δεν συνιστά οριοθέτηση. Συνεπώς, δεν απαιτείται να λαμβάνει υπόψη «απόψεις τρίτων», ιδίως όταν δεν υφίσταται νομική βάση θαλάσσιας διεκδίκησης από αυτά τα κράτη στην περιοχή.

5. Η επισήμανση επίσης, ότι η Ελλάδα ανακήρυξε μονομερώς Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στο Ιόνιο Πέλαγος, η οποία επεκτείνεται εντός της Λιβυκής υφαλοκρηπίδας και παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα της Λιβύης είναι εξωπραγματική και στερείται κάθε νομικής βάσης. Συγκεκριμένα:
   1. Η ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος δεν συνορεύει με τη Λιβύη. Το Ιόνιο εκτείνεται δυτικά της Ελλάδας, ενώ η Λιβύη βρίσκεται νότια της Κρήτης και της Πελοποννήσου.
   2. Η ανακήρυξη ΑΟΖ στο Ιόνιο έγινε εντός περιοχής χωρίς διακρατικές επικαλύψεις με τρίτα κράτη και σε εφαρμογή της Διμερούς Συμφωνίας Οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας–Ιταλίας (2020), η οποία στηρίζεται στην αρχή της μέσης γραμμής σύμφωνα με το άρθρο 74, παρ. 1 της UNCLOS και δεν αφορά καμία περιοχή εγγύς της Λιβύης. Τέλος, σε αντίθεση με τα όσα ανεδαφικά αναφέρει το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, στη Διμερής Συμφωνία Οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας–Ιταλίας (2020), αναγνωρίστηκε εκ νέου η επήρεια όλων των νησιωτικών εδαφών σε όλες τις θαλάσσιες ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας.

Συνεπώς, η ανακήρυξη ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος όχι μόνο δεν είναι μονομερής, αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο διεθνούς συμφωνίας και δεν αφορά κατά κανένα τρόπο την περιοχή της Λιβύης.

6. Τέλος, η θέση που διατυπώνει η Λιβύη στη ρηματική διακοίνωση, ότι ο καθορισμός της μέσης γραμμής θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη λιβυκή εσωτερική νομοθεσία, το κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης (όπου αποτελεί ιστορικό κόλπο υπό λιβυκή κυριαρχία σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο), την αγνόηση των νησιών και το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο καθώς επίσης, η αναφορά σε ειρηνικά μέσα για την επίλυση διαφορών όπως ορίζονται στο Άρθρο 33 του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης βάσει αμοιβαίας συμφωνίας, είναι ανυπόστατη και νομικά διάτρητη. Συγκεκριμένα:
7. Η εσωτερική νομοθεσία δεν υπερισχύει του Διεθνούς Δικαίου. Άρα, η επίκληση της λιβυκής νομοθεσίας (περί αλιευτικής ζώνης ή «κλεισίματος» του Κόλπου της Σύρτης) δεν δεσμεύει τρίτα κράτη και δεν μπορεί να αντικαταστήσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας [Βλέπε: Άρθρο 27 – Σύμβαση Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (1969) https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/conventions/1_1_1969.pdf ].
8. Η επίκληση της Λιβύης για τον «Κόλπο της Σύρτης» ως «ιστορικού κόλπου» δεν έχει ποτέ αναγνωριστεί διεθνώς και αντιβαίνει στα κριτήρια που έχουν τεθεί από τη διεθνή νομολογία και τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), (Βλέπε Άρθρο 10 UNCLOS https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Επιπλέον, η Λιβύη υποπίπτει σε προφανή νομική αντίφαση, καθώς αναγνωρίζει την επήρεια της Σικελίας κατά την οριοθέτηση με την Ιταλία, ενώ την ίδια στιγμή αρνείται τα πλήρη δικαιώματα των ελληνικών νησιών (Κρήτη, Ρόδος, Κάσος, Κάρπαθος), κατά κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 121 της UNCLOS και της σχετικής νομολογίας του Διεθνούς Δικαστηρίου.
9. Η πρόθεση διαλόγου και ειρηνικής επίλυσης διαφορών, επικαλούμενη το άρθρο 33 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, προϋποθέτει την αμοιβαία συμφωνία των μερών για διαδικασία και πλαίσιο. Το να επικαλείσαι το άρθρο 33 όταν έχεις προβεί σε μονομερείς και αμφισβητούμενες ενέργειες (Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, αγνόηση της ύπαρξης δικαιωμάτων των νησιών, έκδοση μονομερών δηλώσεων περί θαλάσσιας κυριαρχίας), είναι προσχηματικό και υποκριτικό, καθώς υπονομεύει τις θεμελιώδεις αρχές της καλής πίστης και της ειρηνικής επίλυσης διαφορών που το ίδιο το άρθρο 33 προϋποθέτει (βλέπε: https://www.un.org/en/about-us/un-charter/chapter-6 ).

Υπό αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα καλείται να απαντήσει με ψυχραιμία αλλά και αποφασιστικότητα. Δεν αρκεί μόνο η διπλωματική αντίκρουση, αλλά απαιτείται πολυεπίπεδη στρατηγική αντεπίθεσης, που θα συνδυάζει το διεθνές δίκαιο, τη διπλωματία, την ενεργειακή γεωστρατηγική και την αποτροπή, ώστε να προστατευθούν τα εθνικά συμφέροντα και να αποτραπεί η εμπέδωση τετελεσμένων. Ειδικότερα απαιτείται:

1. Κατάθεση αντί-ρηματικής διακοίνωσης στον ΟΗΕ με πλήρη απόρριψη των λιβυκών αιτιάσεων και νομική τεκμηρίωση βάσει UNCLOS. Παράλληλα, η προσφυγή της Ελλάδας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με θεματική συνεδρίαση για την UNCLOS, μπορούν να ακυρώσουν θεσμικά το αφήγημα του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου.
2. Διαβίβαση υπομνήματος στην Ε.Ε. και στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, καταγγέλλοντας την παραβίαση του άρθρου 123 UNCLOS από τη Λιβύη, με εμφανή καθοδήγηση της Τουρκίας, στο πλαίσιο εργαλειοποίησης της κατάστασης στη Μεσόγειο.
3. Διεκδίκηση κοινής ευρωπαϊκής δήλωσης υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (όπως έγινε στην περίπτωση Τουρκίας το 2019 και 2020).
4. Η συγκρότηση διεπιστημονικής ομάδας εμπειρογνωμόνων υψηλού επιπέδου και η θεσμική συνεργασία με διεθνώς αναγνωρισμένα Think Tanks και πανεπιστήμια μπορούν να ενισχύσουν θεσμικά τις ελληνικές θέσεις, να ενδυναμώσουν την παρουσία της χώρας στον διάλογο για το διεθνές δίκαιο και να στηρίξουν τη στρατηγική της διείσδυση στα διεθνή φόρα.
5. Συγκρότηση τετραμερούς πολιτικής ομάδας μεταξύ Ελλάδας, Γαλλίας, Αιγύπτου και Ιταλίας, για τη διαχείριση του λιβυκού ζητήματος και την εδραίωση της σταθερότητας και της ειρήνης στη Λιβύη.
6. Η εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης με Αίγυπτο και Κύπρο, μέσω κοινών διπλωματικών ενεργειών, στρατιωτικής και ενεργειακής συνεργασίας.
7. Η ενίσχυση της διπλωματικής παρουσίας και της πολιτικής επιρροής της Ελλάδας στην Ανατολική Λιβύη, μέσα από την ανάπτυξη σταθερών σχέσεων εμπιστοσύνης με τον στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ και τις τοπικές διοικητικές αρχές της Βεγγάζης. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον ρόλο της Βεγγάζης ως εταίρου σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η μεταναστευτική διαχείριση, η θαλάσσια ασφάλεια και η καταπολέμηση της διασυνοριακής εγκληματικότητας. Παράλληλα, μπορεί να προσφερθεί τεχνική και θεσμική συνεργασία, όπως:
   1. Εκπαίδευση στελεχών ασφαλείας και αξιωματικών της Ανατολικής Λιβύης σε ελληνικές στρατιωτικές σχολές (Σχολή Ευελπίδων, Σχολές Πολέμου κ.λπ),
   2. Σύσταση διμερούς μηχανισμού ανταλλαγής πληροφοριών και διαβούλευσης σε θέματα ασφαλείας, με έμφαση στην τρομοκρατία, τη διακίνηση όπλων και ανθρώπων και
   3. Ανάπτυξη πλαισίου συνεργασίας σε επιχειρησιακά ζητήματα παράκτιας αστυνόμευσης και θαλάσσιας επιτήρησης.
8. Η προληπτική διαχείριση των σχέσεων με την Ιταλία, τη Μάλτα και την Ισπανία συνιστά κρίσιμη συνιστώσα της ελληνικής στρατηγικής έναντι των εξελίξεων στη Λιβύη. Μέσω της εμβάθυνσης της ενεργειακής συνεργασίας, της ενίσχυσης του θεσμικού διαλόγου και της προώθησης κοινών θέσεων στο πλαίσιο της Ε.Ε., η Ελλάδα μπορεί να ενισχύσει την ευρωπαϊκή συνοχή και να προλάβει το ενδεχόμενο σύγκλισης των εν λόγω κρατών με την Τουρκία και τη Λιβύη.
9. Η εκπόνηση και υλοποίηση μιας στοχευμένης διεθνούς εκστρατείας δημόσιας διπλωματίας, αναδεικνύοντας τον επιθετικό χαρακτήρα της Τουρκο-Λιβυκής στρατηγικής και προβάλλοντας το ρόλο της Ελλάδας ως εγγυήτριας της διεθνούς νομιμότητας και της ευρωπαϊκής σταθερότητας στη Μεσόγειο.

Εν κατακλείδι, η απάντηση της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι αμυντική.

Οφείλει να αντεπιτεθεί στρατηγικά και με θεσμική τεκμηρίωση, ώστε να απεγκλωβιστεί από τη διαχείριση τετελεσμένων.

Η Ελλάδα πρέπει να μετατρέψει την πρόκληση σε ευκαιρία και να καθορίσει η ίδια, τις εξελίξεις.

Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις του Oµότιµου Kαθηγητή Διεθνούς Πολιτικής Οικονοµίας του Παντείου Πανεπιστηµίου και αναπληρωτή εκτελεστικού διευθυντή του ΔΝΤ, από τον Μάρτιο του 2010 έως τον Δεκέμβριο του 2011, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ο οποίος είπε πριν σε συνέντευξή του ότι υπήρχαν άλλοι δύο δρόμοι πλην του Μνημονίου για την Ελλάδα τους οποίους η κυβέρνηση ΓΑΠ απέρριψε «για να εκδικηθεί την κυβέρνηση Καραμανλή και την ταυτόχρονα την χώρα»!

Ο Π.Ρουμελιώτης επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας τα όσα το pronews.gr (τότε defencenet.gr) υποστήριζε για τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει  η χώρα και ότι η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου την οδήγησε στην καταστροφή με την υπογραφή του πρώτου εθνοκτόνου Μνημονίου.

Με λίγα λόγια αυτό που λέει ο παλαιός υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ (επί κυβερνήσεως πατρός Παπανδρέου) είναι ότι ο Γ.Παπανδρέου ήθελε να τιμωρήσει την χώρα, προφανώς γιατί η ελληνική κοινωνία δεν τον ψήφιζε τόσα χρόνια, δεν αποδέχονταν το… πολιτικό και οικονομικό του πρόγραμμα και τον αποκαλούσε με το υποκοριστικό «Γιωργάκης» (Το Γεώργιος «ξεφύτρωσε» όταν έγινε πρωθυπουργός).

Αποδέχονταν δηλαδή την ιδεολογία του Καλβίνου, του Προτεστάντη που δεν πίστευε στην λύτρωση και στην σωτηρία αλλά στην τιμωρία.

Μία λογική την οποία αποδέχονταν και ο τότε Γερμανός ΥΠΟΙΚ και μακαρίτης, Β.Σόιμπλε.

Ο Γ.Παπανδρέου (κατά παραδοχή του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ) αποδείχθηκε μνησίκακος κατά των Ελλήνων καθώς του είχαν δημιουργηθεί ψυχολογικά.

Έπρεπε λοιπόν να «σαπίζει» στην φυλάγει μαζί με τον Παπακωνσταντίνου (ειδικά ο συγκεκριμένος) γιατί υπέγραψαν την παράδοση της χώρας και ενώ γνώριζαν ότι υπήρχαν άλλες λύσεις (και μάλιστα ίσως και περισσότερε από δύο).

Βέβαια η ευθύνη δεν ήταν μόνο δική τους καθώς υπεγράφησαν και δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο από άλλες δύο κυβερνήσεις, του Λουκά Παπαδήμου (με στήριξη Α.Σαμαρά και Ε.Βενιζέλου) και του Α.Τσίπρα.

Μάλιστα εξαιτίας του δεύτερου Μνημονίου η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει δημοσιονομικό χώρο προκειμένου να εντάξει τα δάνεια από τον μηχανισμό SAFΕ στον προϋπολογισμό.

Τι είναι ο SAFE (Security Action for Europe); Πρόκειται για ένα νέο χρηματοδοτικό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εγκρίθηκε από τα κράτη  μέλη της Ένωσης το Μάιο του 2025.

Στόχος του είναι να στηρίξει τις αμυντικές επενδύσεις με 150 δισ. ευρώ σε δάνεια, τα οποία θα αντληθούν από τις κεφαλαιαγορές και θα κατανεμηθούν στα κράτη-μέλη με βάση εθνικά σχέδια.

Όπως αναφέρθηκε το πρόγραμμα αφορά δάνεια 150 δισ. ευρώ, με πολύ χαμηλό επιτόκιο κάποιοι λένε για 1,5% κάποιοι για ακόμη χαμηλότερο και τα οποία θα δοθούν στα κράτη μέλη για την ενίσχυση των αμυντικών τους βιομηχανιών.

Γιατί όμως υπάρχει πρόβλημα; Πολύ απλά γιατί η Ελλάδα (*η Ελλάδα ειδικά) για να δανειστεί το οποιοδήποτε ποσό από τις αγορές θέλει την έγκριση πρώτα των δανειστών!

Έτσι δεν μπορεί να καταστρώσει η ίδια «εθνικό σχέδιο» για να πάρει δάνειο από τον SAFE καθώς αυτό δεν έχει ακόμη την σύμφωνη γνώμη των δανειστών μας!

Δεν παίζει καμία σημασία που το SAFE είναι ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Επειδή κινείται πάνω απο τον εθνικό προϋπολογισμό που έχει εγκριθεί από τις Βρυξέλλες, δεν μπορεί να υλοποιηθεί.

Έτσι η κυβέρνηση αναζητά μεν τον δημοσιονομικό χώρο, αλλά αναζητά παράλληλα και μια εξαίρεση που θα της επιτρέψει να συμμετάσχει στον SAFE.

Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα για την Τουρκία η οποία και στην ΕΕ δεν είναι αλλά και ζεστό χρήμα θα πάρει για την αμυντική της βιομηχανία από τον SAFE, ενώ εμείς πρέπει να ζητήσουμε άδεια!

Γι αυτό άλλωστε είχαν μπλοκαριστεί το 2015 οι προσπάθειες της Ρωσίας να δανείσει την Ελλάδα χωρίς να βγει από την ευρωζώνη.

Για τον Α.Τσίπρα είναι γνωστό ότι με το τρίτο Μνημόνιο παρέδωσε την χώρα στους δανειστές μέχρι το 2115!

Είναι μία τραγούδια και όσο και αν γνωρίζουμε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Μητσοτάκη το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την καταστροφή που βιώνει η χώρα οφείλεται στους προηγούμενους.

Αυτές οι 3 κυβερνήσεις είναι χειρότερες και από τις 3 κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Ράλλη, Λογοθετόπουλου καθώς τότε υπήρχε ξένος Στράτος μέσα στη χώρα.

Είχαν αποδεχτεί ότι η Ελλάδα είχε χάσει τον πόλεμο και μόνο δεινά μπορούσαν να ακολουθήσουν και να συμβούν.

Στην περίπτωση όμως της κυβέρνησης ΓΑΠ, έχουμε απλώς «αυτοπυροβολισμό» της χώρας.

Ειδικότερα ο Π.Ρουμελιώτης είπε για τις δύο λύσεις που είχαν προταθεί:

«Η πρώτη λύση είναι αυτή που πρότεινα στον Παπακωνσταντίνου, την οποία απέρριψε, την πρόταση Σάλλα να μειωθεί το έλλειμμα στο χρέος μέσα από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου από δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς.

Βεβαίως την απέρριψε. Θα ήταν ένα πολύ καλό μέτρο για να μειωθεί το χρέος περίπου στο 90%».

Σημειώνεται ότι με την «λύση» που επέλεξε κυβέρνηση Παπανδρέου και που οδήγησε συνολικά στην υπογραφή τριών Μνημονίων το χρέος της χώρας ξεπέρασε το 180% και στα χρόνια της πανδημίας έφτασε και το 210%!

Με την λύση Ρουμελιώτη η χώρα θα είχε χρέος μόλις 90% δηλαδή μικρότερο και από το 120% περίπου που είχε φτάσει στα τέλη του 2009!

Σε ερώτηση γιατί απορρίφθηκε αυτή η επιλογή ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης απάντησε:

«Λες και ήθελαν οπωσδήποτε να εκδικηθούν την προηγούμενη κυβέρνηση με το να εκδικηθούν ταυτόχρονα και την Ελλάδα. Αυτή είναι η άποψη μου.

Δεν είχαν γνώση της κατάστασης και γι’ αυτό και απέρριψαν αυτή την πρόταση.

Η δεύτερη πρόταση είναι αυτή που έκανε ο Στρος Καν. Ότι έπρεπε να γίνει το συντομότερο η αναδιάρθρωση του χρέους. Και αυτή την απέρριψαν. Τώρα τα όσα λένε είναι παραμύθια».

Και συνεχίζει: «Εμένα την επομένη της έγκρισης του προγράμματος με κάλεσε ο Στρος Καν και μου είπε: Πρέπει να πεις στον Πρωθυπουργό σου να ζητήσει άμεσα την αναδιάρθρωση. Πέρα βρέχει.

Ο Παπακωνσταντίνου αντίθετος μέχρι σήμερα με την όποια αναδιάρθρωση. Ο Παπανδρέου σε κάποια φάση είπε:

Εμείς θέσαμε το θέμα της αναδιάρθρωσης. Αλλά πώς το έθεσε το θέμα ενώ ο Υπουργός Οικονομικών ήταν αντίθετος;

Δεν γίνεται αυτό. Εν πάση περιπτώσει εγώ τα μετέφερα αυτά. Αυτοί δεν άκουγαν μέχρι την τελευταία στιγμή», είπε ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, δίνοντας «στεγνά» τους υπαίτιους της καταστροφής της χώρας.

Οι άνθρωποι αυτοί όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο Π.Ρουμελιώτης δεν τους καταλογίζει άγνοια καθώς τους είχε ενημερώσει.

Από την στιγμή που γνώριζαν πρέπει να λογοδοτήσουν για τα όσα έπραξαν.

«Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους καθυστέρησε 1,5 χρόνο και επειδή οι Ευρωπαίοι ήθελαν να μειώσουν την έκθεση των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα και τις ζημιές που θα υφίσταντο.

Εν κατακλείδι ο Τρισέ ήθελε να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, οι Γερμανοί τις γερμανικές τράπεζες αλλά κυρίως ο Τρισέ, όπως είπε και η Μέρκελ.

Η Μέρκελ την συζητούσε την αναδιάρθρωση του χρέους. Γιατί; Γιατί είχε καλές επαφές με τον Στρος Καν.

Είχε καλή χημεία μαζί της και ο Στρος Καν μιλούσε από την αρχή για την αναδιάρθρωση του χρέους αλλά ο Σόιμπλε δεν ήθελε για να τιμωρήσει (σ.σ. την Ελλάδα) ή να προστατεύσει τις γερμανικές τράπεζες.

Ο Τρισέ δεν ήθελε για να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, επικαλούμενος δήθεν το καταστατικό της ΕΚΤ να μην αγοράζει ομόλογα κλπ.», αναφέρει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης.

Για αυτό το μέγιστο έγκλημα δεν τιμωρήθηκε κανείς παρά μόνο ο ελληνικός λαός που αφελώς πίστευε ότι του έλεγαν τότε τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.

Δυστυχώς πέραν αυτού υπάρχει και μία άλλη μερίδα του ελληνικού λαού η οποία πίστευε αυτά τα παρανοϊκά αφηγήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου για λόγους ιδεοληψίας.

Η ιδεοληψία είναι το χειρότερο πράγμα γιατί καθιστά ανόητους ακόμα και ανθρώπους που αποδεδειγμένα «κόβει» το μυαλό τους.

Φυσικά μαζί με αυτές τις κυβερνήσεις που κατέστρεψαν τη χώρα πρέπει να λογοδοτήσει και μεγάλο μέρος των ελληνικών ΜΜΕ για την στήριξη που πρόσφεραν για να επιβληθεί αυτό το αφήγημα.

pronews.gr