Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ντροπή;
Πόσο ακόμα θα μοιράζουν «καθρεφτάκια στους ιθαγενείς», λες και ο λαός της Αιτωλοακαρνανίας είναι αφελής και θαμπώνεται με ψεύτικες υποσχέσεις;
Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε ότι δεν νοιάζονται για εμάς;
Ότι μας θεωρούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, εγκαταλειμμένους στη μοίρα μας;
Η κυβέρνηση και οι κυβερνητικοί βουλευτές του νομού είναι υπόλογοι. Αντί να διεκδικούν ισότιμη μεταχείριση για τον τόπο μας, κρύβονται πίσω από μισόλογα και προσπαθούν να μας πείσουν ότι η συνεχής υποβάθμιση είναι μεταρρύθμιση.
Την ώρα που νομοσχέδιο προβλέπει την αποσύνδεση των νοσοκομείων Έδεσσας και Γιαννιτσών – δύο πόλεων που απέχουν μόλις 37 χιλιόμετρα, όσο ακριβώς και η απόσταση Αγρινίου – Μεσολογγίου – και τη δημιουργία δύο αυτόνομων Νοσοκομείων, εδώ, στον μεγαλύτερο νομό της χώρας, η κυβέρνηση επιμένει να κρατά δέσμια τη σχέση διασύνδεσης Αγρινίου – Μεσολογγίου.
Μια διασύνδεση που ξεκίνησε το 2011, στα πιο σκληρά χρόνια της κρίσης, ως «έκτακτο» μέτρο περιστολής δαπανών και που δεκατρία χρόνια μετά εξακολουθεί να μας καταδικάζει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τι είχε γίνει: εκείνα τα χρόνια τα νοσοκομεία είχαν καταρρεύσει, θεραπείες ακυρώνοταν, φάρμακα δεν υπήρχαν, γιατροί παραιτούνταν, νέοι γιατροί έφευγαν μαζικά για το εξωτερικό, οι ελλείψεις ήταν δραματικές. Κυριολεκτικά δεν είχε μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα στο ΕΣΥ.
Μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε ένα διαλυμένο ΕΣΥ, έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια, κράτησε τα νοσοκομεία όρθια, τα νοικοκύρεψε. Όμως δεν έκανε το βήμα της αποσύνδεσης Αγρινίου – Μεσολογγίου. Και σήμερα, έξι χρόνια με κυβέρνηση ΝΔ, που μιλούν για «ανάπτυξη», «σταθερότητα» και «έξοδο από την κρίση», το ερώτημα παραμένει αμείλικτο: γιατί δεν προχωράει η αποσύνδεση, ώστε ο μεγαλύτερος νομός της χώρας να έχει δύο αυτόνομα και ισχυρά νοσοκομεία;
Αντί απάντησης, έχουμε το ακριβώς αντίθετο: πρόσφατο έγγραφο προβλέπει την κατάργηση όλων των υπηρεσιών στο Νοσοκομείο Μεσολογγίου – ιατρικής, νοσηλευτικής, διοικητικής – και τη δημιουργία μίας ενιαίας υπηρεσίας με έδρα το Αγρίνιο. Με απλά λόγια, το ιστορικό νοσοκομείο της Ιερής Πόλης μετατρέπεται σε νοσοκομείο χωρίς υπόσταση.
Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι επιλογή.
Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που βλέπει την Αιτωλοακαρνανία ως βάρος, όχι ως ισότιμο κομμάτι της χώρας. Μιας πολιτικής που θεωρεί πως εδώ μπορούμε να συμβιβαζόμαστε με τα ψίχουλα.
Κι όμως, οι κυβερνητικοί βουλευτές του τόπου μας, αντί να σταθούν όρθιοι, σωπαίνουν. Έγιναν οι καλύτεροι απολογητές μιας κυβέρνησης που ξεκάθαρα εγκαταλείπει τον νομό.
Η Αιτωλοακαρνανία έχει αφεθεί στη μοίρα της. Αλλά η κοινωνία μας δεν μπορεί να αποδεχτεί μοιρολατρικά αυτή την εγκατάλειψη. Οφείλουμε να αντιδράσουμε. Γιατί εκεί όπου υπάρχει πολιτική βούληση, τα νοσοκομεία αποσυνδέονται και αποκτούν αυτοτέλεια. Εδώ, μας κρατούν εγκλωβισμένους σε ένα καθεστώς διασύνδεσης που εξαντλεί γιατρούς, διαλύει υπηρεσίες, στερεί από τους πολίτες το δικαίωμα στην αξιοπρεπή περίθαλψη.
Δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο από αυτό που αξίζουμε: ισοτιμία. Να μην πεθαίνουμε εγκαταλειμμένοι, να μην νιώθουμε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, να μην θυσιάζεται η υγεία μας στο βωμό μιας άδικης πολιτικής.
Η Αιτωλοακαρνανία δεν θα σωπάσει άλλο. Ήρθε η ώρα να υψώσουμε φωνή. Να πούμε καθαρά: ως εδώ! Δεν θα ανεχτούμε άλλο την κοροϊδία, δεν θα αποδεχτούμε την εγκατάλειψη.
