Νέα δεδομένα στην εναέρια μάχη έθεσαν οι καταρρίψεις τον ινδικών μαχητικών από τα πακιστανικά αεροσκάφη, που θα πρέπει και εδώ το εγχώριο επιτελείο να δει ξανά.
Τεχνολογίες και τακτικές νέα γενιάς οδήγησαν σε μια δυσανάλογη κλίμακα απωλειών Ινδίας-Πακιστάν που κατά το Ισλαμαμπάντ έφτασε 12:1 υπέρ τους (αν και δεν υπάρχουν δεδομένα για τέτοιο αριθμό) με το 5:1 που αφορά την απώλεια 3 Rafale, ενός Su-30 και ενός MIG-29UPG από ινδικής πλευράς να χάνονται και από την άλλη να χάνει επίσημα ένα JF-17 το Πακιστάν.
Πως όμως κατάφερε το Πακιστάν να αποκτήσει εναέρια υπεροχή και να καταρρίψει τα ινδικά μαχητικά. Μέσω της εκμετάλλευσης των καλύτερων τεχνολογιών που μπορούσε να βρει και ένα μυστικό που δεν εντόπισαν οι ινδικές υπηρεσίες πληροφοριών.
Η Κίνα και η διαρκής τεχνολογική της ανάπτυξης έδωσαν στο Πακιστάν το πάνω χέρι. Η κινεζική βιομηχανία πάτησε στην ισραηλινή σχεδίαση του μαχητικού J-10 που δεν είναι άλλο από το ισραηλινό LAVI της δεκαετίας του ’80 και τους PL-15 (ραντάρ AESA) που ουσιαστικά ήταν η ρωσική βοήθεια των R-37M στο Πεκίνο βάσει των οποίων βελτίωσαν τους δικούς τους, με βασικότερο την ικανότητα πλέον για χτυπήματα στα 300 χλμ.
Τα κινεζικά μαχητικά εναέριας υπεροχής βασισμένα στην ισραηλινή σχεδίαση και τα ραντάρ AESA , μαζί με τους PL-15 που ενσωμάτωσαν την ρωσική τεχνολογία πυραύλων, που στην Ουκρανία κρατά τους Ουκρανούς πιλότους μακριά από την εμβέλεια τους (ένα F-16 έχει καταρριφθεί από Su-35/R-37M) πλέον βρέθηκε στα χέρια της πακιστανικής αεροπορίας.
Το «κερασάκι στην τούρτα» ήταν τα σουηδικά Saab 2000 AEW (AESA) που δεν είναι άλλα από τα ERIEYE, όπως τα αντίστοιχα που έχει η δική μας ΠΑ, τα οποία έδρασαν δικτυοκεντρικά παρέχοντας πληροφορίες στοχοποίησης/κατάδειξης στους PL-15.
Η ινδική πλευρά έχοντας στο μυαλό και βάσει των πληροφοριών της οτι το Πακιστάν έχει την εξαγωγική έκδοση των PL-15)-15E) με εμβέλεια 150χλμ και ταχύτητα 3μαχ θεωρούσε ότι οι δικοί της Meteor με τους ramjet και τα 5μαχ στην ίδια απόσταση ότι θα της δώσουν την υπεροχή βολής και τον χρόνο αποφυγής, αλλά δεν γνώριζαν.
Δεν γνώριζαν ότι οι Πακιστανοί είχαν παραλάβει και PL-15 με εμβέλεια 300χλμ και 5μαχ ταχύτητα με τα οποία ήταν εφοδιασμένα τα J-10/JF-17.
Το αποτέλεσμα φάνηκε στην πράξη. Με κλειστά ραντάρ τα πακιστανικά μαχητικά λάμβαναν στοιχεία από τα εναέρια ραντάρ τα οποία είχαν από απόσταση άνω των 300χλμ εντοπίσει τα ινδικά μαχητικά και έτσι εξαπολύθηκαν τα βλήματα από μέγιστες αποστάσεις άνω των 200χλμ «πιάνοντας στον ύπνο» τα ινδικά μαχητικά που είχαν αποστολή κρούσης ενώ γι άγνωστο λόγο δεν είχαν στον αέρα τα δικά τους ιπτάμενα ραντάρ, από τα οποία έχουν δύο τύπους, ένα επί αεροσκάφους Il-76 με ισραηλινά ραντάρ, και ένα εγχώριας ανάπτυξης επί αεροσκάφους EMB-145.
Εδώ δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και να απορήσουμε για το πως δεν αντέδρασε όπως έπρεπε το σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου των Rafale που δεν είναι άλλο από το Spectre και θεωρούνταν ίσως το ανώτερο δυτικό σύστημα καθώς μιλάμε για μαχητικά τεχνολογίας 10ετίας, εν αντιθέσει με τα Su-30MKI/MIG-29UPG που φέρουν συνδυασμό συστήματος ηλεκτρονικού πολέμου παλαιότερης τεχνολογίας.
Να σημειώσουμε ότι αυτές οι απορίες είναι εύλογές καθώς το μαχητικό των Ινδών είναι στην έκδοση F3R όπως έχει και η δική μας ΠΑ.
Το σημαντικότερο είναι ότι ίσως είδαμε την πρώτη νέου τύπου αερομαχία όπου θα μετράει «όποιος θα την έχει πιο μακριά».
Αυτές οι καταρρίψεις δείχνουν και το χώρο του Αιγαίου όπου πλέον θα εκτοξεύονται πύραυλοι από μαχητικά που θα έχουν μόλις απογειωθεί εκμεταλλευόμενα τα εναέρια ραντάρ (AWACS), ERIEYE για την δική μας ΠΑ και E-7T για την Τουρκία.
Και μπορεί Ινδία-Πακιστάν να έχουν στρατηγικό βάθος, δεν ισχύει το ίδιο και για Ελλάδα-Τουρκία με την τουρκική πλευρά να έχει ικανότητα χρήσης αεροδρομίων στην Άγκυρα και τα ιπτάμενα τάνκερ για να έχει την πρώτη βολή.
Γιατί τα «καμπανάκια» σε μια ελληνοτουρκική κρίση είναι η τουρκική μετακίνηση των μαχητικών της πιο πίσω στην Ανατολή γιατί τα παραλιακά αεροδρόμια όπως Μπαντίρμα και Μπαλίκεσιρ θα βρεθούν εντός των ελληνικών πυρών.
Με αυτή την εξέλιξη θα πρέπει να σημειώσουμε ότι και για εμάς το κύριο βάρος θα έχουν οι προωθημένες σμηναρχίες μας όπως σε Λήμνο, Σκύρο και Κρήτη που θα πρέπει ταχέως να απογειωθούν και να εκτοξεύσουν τους amraam/meteor.
Το μεγάλο πρόβλημα μας εδώ είναι η δικυτοκεντρικοποίηση που δεν έχουμε σε όλο τον εναέριο στόλο (αν και γίνονται κινήσεις μείωσης αυτού του προβλήματος).
