Παρά το όντως «θερμό» καλοκαίρι στην Ουκρανία το μέτωπο παρέμεινε «παγωμένο» καθώς δεν έγινε ποτέ η «μεγάλη ρωσική επίθεση» που όλοι ανέμεναν.
Σίγουρα έπεσε το Τσάσιβ Γιαρ και τρεις πόλεις, όπως η Κονσταντινόβκα, το Κουπιάνσκ και το Ποκρόβσκ βρίσκονται πολύ κοντά στο να καταληφθούν από τους Ρώσους.
Σε δύσκολη θέση βρίσκεται και το Σεβέρσκ.
Ωστόσο, ο ρυθμός με τον οποίο γίνεται η ρωσική προώθηση συνεχίζει να είναι αργός για έναν πόλεμο που ήδη έχει διαρκέσει τρεισήμισι χρόνια.
Αυτό που όμως έκανε μεγάλη εντύπωση σε όλη τη διάρκεια του πολέμου και προκάλεσε μεγάλες απορίες είναι το γεγονός ότι οι Ρώσοι αδυνατούν να πλήξουν τις ουκρανικές ενισχύσεις και τις γραμμές ανεφοδιασμού!
Όλοι έχουν την απορία γιατί συμβαίνει αυτό;
Σε ό,τι αφορά την αργή πρόοδο των ρωσικών επιχειρήσεων στο μέτωπο του Ντόνμπας οι Ρώσοι σίγουρα έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και δείχνουν ότι κερδίζουν αλλά είναι εμφανές ότι δεν διαθέτουν τον απαραίτητο αριθμό ανδρών για να τελειώσουν πόλεμο όπου και οι ίδιοι θα ήθελαν.
Και θα ήθελαν να τον λήξουν έχοντας καταλάβει όλα τα εδάφη τα οποία ιστορικά ήταν ρωσικά, δηλαδή έχουν ρωσόφωνους πληθυσμούς και δεν αφορά μόνο το Ντόνμπας αλλά και την Οδησσό μέχρι την Υπερδνειστερία (ένα πρόβλημα που θα παραμείνει και αυτό άλυτο).
Οι ίδιοι φαίνεται να έχουν εγκαταλείψει αυτή την ιδέα καθώς στην πράξη με βάση όπως ενέργησαν φαίνεται κάτι πολύ δύσκολο.
Για το λόγο αυτό πλέον θεωρούν ότι είναι αρκετό να εκκαθαρίσουν το Ντόνμπας.
Για να μπορέσουν όμως να το κάνουν πρέπει να «διαρρήξουν» έναν σημαντικό μεταφορικό κόμβο όπως το Ποκρόβσκ (για τους ίδιους λόγους είναι σημαντικό και το Κουπιάνσκ το οποίο δείχνει ότι θα καταληφθεί) που θα τους προσφέρει ένα σημαντικό «όπλο» για το «τραπέζι» των διαπραγματεύσεων.
Αυτό όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί όσο δεν πραγματοποιείται η επιστράτευση μεγάλου αριθμού ανδρών και αυτό γιατί οι εθελοντές πλέον «στερεύουν».
Έχουν σκοτωθεί περίπου 150.000 Ρώσοι (και μάλλον 1.7 εκατ. Ουκρανοί όπως προκύπτει από διαρροές) και σίγουρα έχουν τραυματιστεί αρκετά περισσότεροι οπότε με «εθελοντισμό» δεν «βγαίνει».
Τουλάχιστον όχι έγκαιρα. Όμως ο Βλαντιμήρ Πούτιν δεν θέλει να έρθει σε σύγκρουση με την ρωσική κοινωνία και δεν πρόκειται να προχωρήσει σε μία τέτοια ενέργεια.
Στην πραγματικότητα ο Βραζιλιάνος πρόεδρος Λούλα είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε ότι: «Τόσο ο πρόεδρος Πούτιν όσο και ο πρόεδρος Ζελένσκι γνωρίζουν ήδη τα όρια του πού θα οδηγήσει αυτός ο πόλεμος.
Η Ευρώπη γνωρίζει ήδη τα όρια. Ο Τραμπ γνωρίζει ήδη τα όρια. Νομίζω λοιπόν ότι απλώς περιμένουν την στιγμή που θα έχουν το θάρρος να ανακοινώσουν το τέλος αυτού του πολέμου».
Ο Πούτιν θέλει την ειρήνη (και ο Τραμπ το αναγνωρίζει) αλλά θα την αποδεχτεί μόνο με τους όρους που έθεσε, γιατί έστω και με αυτή την τακτική που ακολούθησε έχει κερδίσει τον πόλεμο.
Στο δεύτερο ζήτημα περί της μη καταστροφής των ουκρανικών ενισχύσεων:
Μία σημαντική αδυναμία παρουσιάστηκε από την αρχή του πολέμου, όπου οι Ρώσοι για κάποιο λόγο μεταφυσικό (;) δεν μπορούν να πλήξουν τις ουκρανικές ενίσχυσης και τον ουκρανικό ανεφοδιασμού, όταν είναι εν κινήσει!
Είτε γιατί δεν μπορούν και δεν διαθέτουν τα κατάλληλα όπλα για να το κάνουν (προσβολής φάλαγγας κ.λ.π.) είτε γιατί έχουν διαφορετική αντίληψη και θεωρούν ότι δεν πρέπει να χτυπούν τις ενισχύσεις του αντιπάλου!
Κάτι το οποίο οι ΗΠΑ θα το εφάρμοζαν στον μέγιστο βαθμό!
Αυτή τη στιγμή το Κίεβο υλοποιεί το γερμανικό σύστημα του Β’ ΠΠ και μεταφέρουν με εντυπωσιακή ταχύτητα ενισχύσεις και κλείνουν τις «τρύπες» στο μέτωπο όπως έκαναν και την περίοδο 44-45 οι Γερμανοί.
Ένα σύστημα που το είχαν τελειοποιήσει σε απίστευτο βαθμό και παρά το γεγονός ότι δεν διέθεταν αεροπορική υπεροχή από το τέλος του 43 και παρότι τους «σφυροκοπούσαν» από δύο μέτωπα ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση!
Υπενθυμίζεται ότι όταν τελείωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, υπήρχαν δυόμιση εκατομμύρια ενεργοί στρατιώτες της Βέρμαχτ συγκεντρωμένοι σε νότια Γερμανία, Ιταλία, Γιουγκοσλαβία και Ιταλία οι οποίοι δεν νικήθηκαν ποτέ,
Δηλαδή στην βιομηχανική «καρδιά» της Ιταλίας δεν μπήκαν οι Σύμμαχοι ποτέ.
Μόνο εκεί παραδόθηκαν 800.000 Γερμανοί όταν υπογράφηκε η συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
Οι Ουκρανοί λοιπόν παρουσιάζονται να έχουν αυτή την δυνατότητα.
Από πού και πώς τους μεταφέρουν; Αεροπορία οι Ρώσοι δεν έχουν; Όπλα προσβολών δεν έχουν; Δεν ξέρουν από που περνούν; Δεν έχουν πάνω από 100 δορυφόρους; Δεν έχουν πληροφοριοδότες από τον φιλικά προσκείμενο σε αυτούς ρωσόφωνο πληθυσμό;
Πώς εξηγείτε επομένως ότι οι Ουκρανοί μετέφεραν από το Κουπιάνσκ περίπου 5 ταξιαρχίες για να ενισχύσουν το Ποκρόβσκ και την Ντομπροπίλα;
Θυσιάζοντας βέβαια το Κουπιάνσκ.
Τους βλέπουν και δεν τους εμποδίζουν; Ακόμα και αν η μεταφορά των Ουκρανών γίνεται σε διμοιρίες πάλι έπρεπε να εντοπίζονται και να αντιμετωπίζονται πριν φτάσουν στην πρώτη γραμμή.
Για την δυτική σκέψη αυτό είναι ένα μυστήριο. Για τους Ρώσους όμως αυτό μπορεί να είναι και τακτική.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήθελαν την μεταφορά Ουκρανών από το Κουπιάνσκ στο Ποκρόβσκ γιατί έτσι κερδίζουν το Κουπιάνσκ και με σχετική ευκολία θα μπορούν να πάρουν και το Σεβέρσκ.
Πολλοί θεωρούν ότι τουλάχιστον τώρα οι Ρώσοι δεν είχαν πραγματικό στόχο το Ποκρόβσκ αλλά το Κουπιάνσκ και την Κονσταντινόβκα.
Στην συνέχεια θα ακολουθήσει το Ποκρόβσκ.
Ωστόσο ο Πούτιν δεν θέλει να επιστρατεύσει άλλους άνδρες και τουλάχιστον τις τελευταίες μέρες έχει επανέλθει στους σφοδρούς βομβαρδισμούς κατά υποδομών αλλά και αυτούς δεν τους πραγματοποιεί σύμφωνα με τις δυνατότητες της ρωσικής Αεροπορίας.
Οι Αμερικανοί δεν θα δίσταζαν να χρησιμοποιούν τα Β-1 και Β-52 στις αποστολές υποστήριξης.
Έτσι αυτή τη στιγμή συνεχίζονται οι αργές ρωσικές επιχειρήσεις στο ουκρανικό μέτωπο με καταδρομείς και τακτικό στρατό να πραγματοποιούν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε 5 πόλεις ταυτόχρονα και τις ουκρανικές εφεδρείες να προσπαθούν να μετακινηθούν από το ένα μέτωπο στο άλλο για να μην καταρρεύσει το μέτωπο.
Και αυτό μπορεί να συνεχιστεί ποιος ξέρει για πόσο ακόμα, μέχρι την τελική πτώση κάποιου από τους δύο και μάλλον των Ουκρανών.
Ο ρωσικός Στρατός χρησιμοποιεί την τακτική των ομάδων δολιοφθορών που εκκαθαρίζουν τα οχυρωματικά έργα των Ουκρανών.
Λίγες απώλειες αλλά και τα αποτελέσματα έρχονται πολύ αργά.
Στην πόλη-φρούριο της Κονσταντινίβκα οι Ρώσοι μπήκαν από την κατεύθυνση του Τσάσιβ Γιάρ όπου εκμεταλλευόμενοι το μεγαλύτερο υψόμετρο της τελευταίας πόλης σφυροκοπούν τις ουκρανικές αμυντικές γραμμές.
Το Ποκρόβσκ, ακόμα μια ισχυρή πόλη των Ουκρανών που μαζί με το Μύροραντ κρατούν την ουκρανική επιμελητεία στο Ντονέτσκ και αυτή την στιγμή δέχονται επίθεση τόσο εντός των πόλεων όσο και περιμετρικά με τον ρωσικό Στρατό να εκκαθαρίζει οικισμούς που αποτελούσαν την γραμμή άμυνάς τους και το ουκρανικό επιτελείο να αδυνατεί να στείλει περισσότερες ενισχύσεις.
Σε ότι αφορά το Κουπιάνσκ οι Ρώσοι ήδη ελέγχουν το βόρειο και το ανατολικό τμήμα της πόλης και έχουν θεαθεί ρωσικές ομάδες στο κέντρο της πόλης (περίπολα επιθετικής αναγνώρισης).
Τέλος οι Ρώσοι έχουν πατήσει πόδι και στην επαρχία του Ντνίπροπετρόβσκ με τις μάχες να διεξάγονται εντός της Ιβανίβκα και να έχουν περικυκλώσει την Νοβοπαβλίνκα.
Την ίδια στιγμή ο ουκρανικός στρατός αιμορραγεί καθώς έγινε ήδη γνωστό ότι έχουν λιποτακτήσει περισσότεροι από 110.000 στρατιώτες των ουκρανικών δυνάμεων από την αρχή του 2025, όπως ανέφερε η Ukrainska Pravda, σημειώνοντας ότι ο ρυθμός αυτός είναι πλέον πολύ υψηλότερος από τα προηγούμενα τρία χρόνια ενώ οι προσπάθειες στρατολόγησης δεν δίνουν τους αριθμούς που χρειάζονται για να αναπληρώσουν τις απώλειες.
Το 2022 καταγράφηκαν 6.988 περιπτώσεις λιτοταξίας, το 2023 καταγράφηκαν 18.628 περιπτώσεις ενώ τους πρώτους επτά μήνες του 2025, έχουν ήδη καταγραφεί 110.511 περιπτώσεις σύμφωνα με αυτό το άρθρο.
Σύμφωνα με την ίδια αναφορά, 67.840 λιποταξίες σημειώθηκαν το 2024, ενώ ο συνολικός αριθμός από το 2022 ανέρχεται σε 202.997.
Μέχρι τελικής πτώσεως λοιπόν και όποιος αντέξει…
